Blog

Ik plaatste iets over een dysforie momentje op twitter en er ontstond een gesprek over typische mannen- en vrouwendingen en dat dat eigenlijk maar onzin is.
Helemaal gelijk natuurlijk, en toch, ik hecht aan vrouwendingen. Vrouw zijn is een hokje waar ik ruim vijftig jaar lang alleen maar verlangend naar mocht kijken, maar ik mocht er nooit in. Nu wel, en ik geniet nog steeds van de dingen die ik in dat hokje vind.
Ik heb diepe eerbied voor non-binaire mensen, maar ik kan het nog niet, helemaal zonder de hokjes. Ik heb me helemaal nooit thuis gevoeld in het mannenhokje. Het was eenzaam, nergens bij horen en ik koester het dat ik nu ergens bij horen.

Maar dat is tegelijkertijd ook een mindfuck.
Het is fijn ergens bij te horen, dan spreken anderen ook eens een keer namens jou, dat maakt minder alleen. 
Het is stom in een hokje te zitten, dan spreken anderen voor jou, terwijl ze dingen zeggen die niet over jou gaan.

Ik ben binair. Vrouw zijn is een hokje dat me past. Een hokje waar ik ook me ook makkelijker aan kan onttrekken dan aan het mannenhokje waar ze me steeds in terug duwden. Je hebt helemaal gelijk dat het onzin is, die typische vrouwendingen, maar laat me alsjeblieft nog even. Er komt een tijd dat ik die ankers, dat thuis gevoel niet meer nodig heb. Dan ben ik helemaal thuis in mezelf. Nu nog even niet, dus vergeef me mijn rolbevestigende dingetjes.

Nu ik mijn oerangst in het gezicht heb gekeken, heb gevoeld en omarmd kan ik met meer afstand naar mezelf kijken.

En dan kom ik op allemaal dingen die ik al wist maar waarvan ik niet besefte hoe dat precies bij mij werkt.

Het aangaan van mijn brein, bijvoorbeeld. Ik had al uitvoerig beschreven hoe dat werkt, met kerstboomlampjes en zijpaadjes en snuffelende hondjes. Maar nu net ervaarde ik real-time hoe dat werkt, in plaats van gedachtes daarover achteraf.

Ik ga voor mezelf beginnen, en buitenbeentjes een platform geven is mijn missie.

Ik heb net alle tabbladen gesloten die ik in vijf minuten geopend had:

• mijn webhost voor een site
• wordpress om dat in te richten
• alle online vergadertools met whiteboards en break-out rooms
• bulletin board provider om een forum te kunnen maken
• schrijfcursussen om die te kunnen geven
• mijn lijstje buitenbeentjes om te zien wie daar kennis van zou kunnen hebben
• trainingsbedrijven om te zien hoe zij zich presenteren bij bedrijven (want ik wil diversiteitstrainingen gaan geven)
• crowdfunding

Naast dit alles was ik met nog een heleboel andere dingen bezig. Het kerstuitje met mijn ex en kids dat misschien niet door kan gaan, het boek dat ik aan het schrijven ben, de workshop verhalen vertellen die ik ga doen. En ik ben bezig om een overdosis transhaat op twitter te pareren, en wat tegengas te geven.

En toen besefte ik het, dit is wat ik over mezelf schreef, alles gaat tegelijkertijd aan. Ik ben beelddenker dus bij al deze dingen zie ik filmpjes in mijn hoofd hoe het er uit zou kunnen zien. Ik beleef het alsof het er allemaal al is. In een uur tijd ben ik compleet uitgeput. Dat klinkt bizar en ik durf het bijna niet zo op te schrijven, maar ik besef dat het waar is. Mijn hoofd stond op volle kracht aan. Ik kan (nog) niet doseren.  Ik wil dat leren want het overweldigt me. Dat betekende in het verleden net zo lang doorgaan tot een burn-out of helemaal niet eens beginnen. En toch. Mijn boek is er. Mijn voorstelling was er. Dit platform komt er ook.

(Deze hoort in retrospect ook thuis in de Buitenbeentjes serie. Het is de prequal, zeg maar)

Ik besef nu dat het mijn hele arbeidzame leven al een dilemma voor me is.

Help ik mensen omgaan met een wereld die mensonvriendelijk is?

of

Zorg ik ervoor dat die wereld wat mensvriendelijker wordt?

Natuurlijk moet je beide doen, maar al in al mijn banen was ik verantwoordelijk voor het eerste. Ik probeerde daarnaast altijd ook aan het tweede te werken maar dat werd me nooit in dank afgenomen. En dat eerste voelde veel te vaak hopeloos ontoereikend.

Nu maak ik de keuze, ik draai het om.

Ik richt mijn aandacht op het beter maken van de wereld en hoop intussen mensen die daar mee worstelen een hart onder de riem te steken.

Het moet nog steeds beide, maar mijn focus is nu wel duidelijk.

Ik ben een wereldverbeteraar en geen coach. 

Ik ben en blijf wél juf, dus al er ergens een school is waar ik écht onderwijs op maat kan bieden, hoor ik dat graag. Met mijn projecten durf ik te dromen, daarnaast sta ik graag met beide  voeten op een vloer, het liefst van een klaslokaal en in contact met leerlingen.

Wereld verbeteren doe ik met mijn boeken met lezingen en met dit project: NBuitenbeentjes

Buitenbeentjes is sowieso een mooie overkoepelende term voor alles wat ik doe.

NBbuitenbeentjes, wordt het, omdat ik een typfout maakte bij het aanmaken van het twitteraccount. Ik wilde NL_Buitenbeentjes doen. Maar NBuitenbeentjes is mooi. Er zit NB, in van Nota Bene.

De kaarten en podcasts zijn bedoeld als hart onder de riem (en ik hoop dat mijn tekenboekje dat ook een beetje is)

Als pleinwacht ben ik in de mooie positie om beiden tegelijk te doen. Daar vind ik de perfecte balans. Ook daar ben ik er voor de buitenbeentjes en ook daar ga ik een boek over schrijven. Een aantal hoofdstukken kun je op deze site al lezen.

“Je moet tegenwoordig zo op je tenen lopen met wat je zegt. Dat rekening houden met elkaar schiet helemaal door.”

Hier spreekt iemand die niet door heeft dat de mensen waar het om gaat op 1000 meter afstand, de 1000 meter moeten lopen. Wat die wel ziet is dat er een honderd meter wordt ingehaald. En dat moet dan maar genoeg zijn. Ze zien de 100 meter als voorsprong. Ze beseffen niet dat er nog 900 meter achterstand is.

Het is onmogelijk om te weten wat anderen allemaal mee hebben gemaakt en het is onmogelijk om van te voren met alles rekening te houden.

En alle lijstjes met dingen waar je rekening mee moet houden kunnen zelfs een averechts effect hebben. Omdat mensen geneigd zijn om een nieuw ‘hoe het hoort’ handvat te maken. En dan denken dat ze klaar zijn. 

Lieverds, we zijn niet klaar, we zijn nooit klaar. Al die voorbeelden die genoemd worden dienen als richtingaanwijzer naar gebieden waar iedereen tot nu toe aan voorbij ging. Ontdek die gebieden! Blijf nieuwsgierig! Reageer met vragen in plaats vanuit verdediging als iemand je op iets wijst wat je nog niet wist.

Dat is de reden dat ik graag wil dat er een hele serie boeken komt over wat buitenbeentjes te vertellen hebben over hoe ze de bejegening van anderen ervaren. En met welke dingen je rekening zou houden als je beter wist. Nogmaals, nooit volledig en niet te gebruiken als handleiding, maar vooral om bewuster te worden van het feit dat wat we normaal vinden maar een héél klein stukje werkelijkheid is.

Luister, als mensen iets aangeven. En heb het niet over de toon die gebruikt wordt. Je hebt pijn getriggerd, ook als dat voor jou als verrassing komt en geheel onbedoeld is, het is wel gebeurd. Jouw steentje maakte grotere cirkels. Het is niet jouw schuld, maar wel jouw verantwoordelijkheid om je er van bewust te zijn, als je erop gewezen wordt. Ga dan alsjeblieft niet je energie steken in jezelf vrij pleiten van die schuld. Steek je energie in het begrip voor de pijn die bloot kwam te liggen.

Ik kreeg een boeterente omdat ik een spaarplan voor aanvullend pensioen afkocht toen ik dat geld hard nodig had om te overleven. Ik was door mijn transitie werkeloos geworden, en had al een burn-out. Ik was dus arbeidsongeschikt, een van de toegestane omstandigheden om gebruik te maken van de regeling. . Het is dus onterecht dat ik een boete moet betalen.

De boeterente is er om te voorkomen dat de regeling gebruikt wordt waar hij niet voor bedoeld is.

Ik kan aantonen dat ik die regeling wel gebruikt heb waar hij voor bedoeld was.

Het enige dat ik niet kan is daarvoor de door u gevraagde documenten aanleveren omdat ik te ziek was om op tijd naar een arts te gaan. Een van de kenmerken van een burn-out is dat je je grenzen over gaat zonder dat door te hebben. Ik wordt nu gestraft door dat ziektebeeld omdat u die arbeidsongeschiktheids verkaring als enige bewijs accepteert.

U schuift mijn uitleg weg als omstandigheden. Ik voerde die niet aan als omstandigheden, ik voerde ze aan als indirect bewijs dat ik de regeling niet heb misbruikt.

Hoe zou het zijn als we de bewijslast omkeren? Hoe kunt u met zekerheid zeggen dat ik deze boete verdien?

Ik klim omhoog uit een diep dal, deze boeterent is een ongelofelijk hoge extra drempel, waardoor uw strenge eisen onredelijk zijn in verhouding tot wat dit voor mij betekent.

Ik hoef u niet te wijzen op de boete die de belastingdienst kreeg mbt tot onredelijke eisen, en het volkomen uit het zicht laten raken van de menselijke maat. Deze situatie gaat exact daarom, die menselijke maat. U kunt voorkomen dat de strakke regels mij onverdiend, in een onmogelijke situatie sturen.

Ik vraag u om marginaal te toetsen. Daar bedoel ik mee dat u toetst of er misbruik gemaakt is van de regeling en niet toetst of alle juiste papiertjes er wel zijn. Dat vraagt om een menselijke beslissing, niet om een ‘ computer says no’ beslisssing. Ik besef dat u daarmee uw nek uitsteekt. Ik hoop dat u dat voor mij wil doen.

U heeft de mogelijkheid om te laten zien dat de belastingdienst wel kan doen waarvoor die bedoeld is. Het is aan u om dat ook te doen.

Dat accepteren blijft lastig . . .  met die twee c’s.

Die schreef ik ooit als reactie op alle meme’s over zelfacceptatie. Het lijkt zo logisch en zo makkelijk. Een omdenkdingetje: kijk er eens met andere ogen naar.

Maar voor mensen die zichzelf onbewust saboteren zoals ik dat deed is het niet zo makkelijk. In plaats van opluchting bezorgde het stress: nóg iets waar ik dus niet goed in ben.

In plaats van accepteren ging ik juist nog harder werken, want ik was pas goed als ik mijn fouten kon accepteren. 

Na bijna 60 jaar aanmodderen en een jaar stevige therapie ben ik daar eindelijk.

Ik moest ervoor door de diepste kuil, dwars door de allergrootste angst die ik alsmaar ontweek. Mijn therapeut begeleidde me. Het is heel fijn als je dit niet alleen hoeft te doen.

En misschien waren al die andere dingen, die ik daarvoor deed en die nooit echt hielpen, wel de aanloop die ik nodig had. Zelfs de memes die ik vervloekte.

Het is weg, de angst, met het stemmetje dat ik sowieso nooit zou deugen, wat ik ook deed.

Ik deug. 

Ook als ik joekels van fouten maak, onaardig doe of lomp.

Ik deug.

Mijn therapeut maakte met mij een terugval interventie plan. En daar kwamen memes in. En nu vond ik ze goed. Ze waren niet langer iets dat ik moest bereiken. Ze waren een geheugensteun voor wat ik al bereikt had.

Ze waren er gewoon altijd
de bang en de hoede.
Ze waren er gewoon.
Ze werden zo gewoon
dat ik niet meer wist dat ze er waren.
Nu kan ik ze weer voelen
hoe ze mijn adem vasthouden
de pijn in mijn borst,
hoe mijn hart zich balt
tot een klomp in mijn keel.
Nu kan ik de klomp gaan smelten.
Het doet pijn, het smelten

Dit zou ik van de daken willen zingen
dat je helemaal nooit
een aansteller bent,
dat echte aanstellers
veel professioneler zijn dan jij.
dat ze zich überhaupt niet afvragen
of ze misschien wel aanstellers zijn.
Jij hebt geen talent voor aanstellen.
Jouw pijn is echt.

Een groot deel van geholpen worden, zit in geholpen durven worden.
De kracht van de helper zit er in dat vertrouwen waard te zijn.

Soms stroomt het over
de veelheid van alles
dan is het alsof
mijn ogen te wijd open
mijn voeten te wankel
mijn huid niet dik genoeg
mijn armen ontoereikend
mijn hart nooit groot genoeg
gelukkig zijn er wel mijn tranen     

Er iets op zijn plaats
een bevredigend gevoel
alsof er een palletje
in de daarvoor bestemde uitsparing valt.
Ik kan zelfs de zachte ‘klik’ nog horen.
Weten wordt voelen.
Hopen wordt vertrouwen.
Het is nooit iets
dat ik doelbewust 
kan bereiken.
Het gebeurt 
als ik niet te hard wil
dat het gebeurt.

Je angst lieverd
is niet een of ander
donker monster,
geen duister geheim,
geen vleermuizen in een grot 
en zelfs niet eens die grot.
Het is gewoon
je adem die klem zit
je hart in je keel
de kramp in je spieren
en ja het is veel.

Ik boor mij een weg
door ingeslikt venijn
en ik besef
ik zou trotser op mij moeten zijn

Omdat ze niet snapte hoe het hoorde
bouwde ze een systeem: afkijken en onthouden.
Dit systeem ging op den duur volautomatisch werken.
“Doe jij je ding maar ik houd je wel veilig”, zei het systeem.
Maar omdat het ding wat ze deed nooit paste binnen de lijntjes
greep het systeem steeds drastischer in.
Het systeem was slim, net zo slim als zij,
en omdat het systeem geen rancune kende won het altijd.
Ze kon niet meer onvoorwaardelijk van zichzelf houden,
het systeem bestond juist uit voorwaarden.
Ze probeerde wel eens om het systeem te overtuigen
hoeveel mooier het zou zijn om te leven
in onvoorwaardelijke liefde voor zichzelf,
Het systeem was het helemaal met haar eens
en bouwde heel snel, heel stiekem, wat extra zekerheden in
want onvoorwaardelijk is veel te gevaarlijk.
Om haar te verblinden gaf het systeem haar meer ruimte.
Het liet zich stap voor stap overtuigen,
maar het koos zelf nog steeds de lijntjes waarbuiten wel gekleurd mocht worden.
Ze werd steeds meer zichzelf, dacht ze en het systeem was tevreden.
Helen is het systeem durven teleurstellen.

De veren, die te strak gespannen waren, laat ik los.
Dat is denk ik de emotie die ik voel
pijn als van bloed dat weer gaat stromen
in bevroren vingers.

En toen was het klaar.
Klaar met therapie, en dat vind je spannend, want de stemmen zeggen dat je het nu alleen moet doen, en wat nu als je jezelf overschat?

Maar weet je, ze zijn er wel die stemmen, maar ze klinken vaag en ze voelen niet meer zo dringend. Dat is een van de dingen die je leerde: niet alleen weten dat je ze niet hoeft te geloven, maar dat ook echt voelen.

Daar kun je altijd weer bij, geloof me maar, ook alsof het lijkt dat het weg is. Dit is wat ik nu voel, en het is de waarheid. Lees dit nog maar eens: dit is wat ik nu voel, en het is de waarheid.

De waarheid is dat je een prachtmens bent en dat je heel goed weet wat je nodig hebt.

De waarheid is dat het niet allemaal goed hoeft te zijn, je kunt het ook aan als het leven niet klopt.

De waarheid is dat je niet voor anderen hoeft te zorgen om er te mogen zijn. Zorg voor ze omdat het fijn is, en ga daarbij niet je grenzen over. Je mag er ook zijn als je niet nuttig of nodig bent.

De waarheid is dat het nu al goed is, en niet pas als je al die dingen gedaan hebt die je van jezelf moet.

En er is pijn, en dat mag ook, sterker nog, als je de pijn voelt, weet je dat je in contact bent met jezelf. Als de pijn er mag zijn, zul je ook niet meer reageren vanuit je pijn.

Ik sprak met mijn broer. We vroegen ons af waarom ik als kind zoveel kwetsbaarder was dan hij. Hij zag ook wel hoe oneerlijk en gevaarlijk de wereld kon zijn. Ik vroeg hem hoe hij dat dan deed, overleven.

En toen bleek dat hij veel beter dan ik in de gaten had wat de bedoelingen waren van mensen, zodat hij daar ook veel alerter op kon anticiperen en reageren.

Maar, wacht even, ik was toch degene die hoogsensitief was? Ik zou dan toch beter mensen kunnen aanvoelen?

En dat was mijn ontdekking. Ik kan heel goed mensen aanvoelen, als ze tenminste durven te voelen. Mensen die met een agenda door het leven gaan kan ik juist totaal niet lezen.

Ik pik stemmingen op, geen bedoelingen.

En dat is de valkuil van hoogsensitieve mensen. We voelen van alles, maar dat betekent niet dat we dat wat de bedoelingen ook juist interpreteren. We voelen wat mensen echt nodig hebben, maar de bedoelingen van mensen zijn gericht op wat mensen denken dat ze nodig hebben. En dat is waar we onderuit gaan. Noem het naïef, maar dat hele woord heeft alleen bestaansrecht in een wereld waar er sprake kan zijn van dat verschil tussen wat je echt nodig hebt en wat je denkt nodig te hebben.

Daarom was ik onzeker, het was de incongruentie die ik zag maar niet kon benoemen. En dat maakt dat hoogsensitiviteit niet automatisch betekent dat je mensen goed kunt lezen.

Ik zit op de bank, op mijn vertrouwde plek in de hoek bij het raam. De zon schijnt naar binnen, het is bijna winter, de zon laag genoeg om onder de balkonrand van mijn bovenburen door te schijnen, de bomen kaal genoeg om het zonlicht door te laten. Dit is winterlicht, en er kruipt een winterstilte langs, door en over me heen. Ik voel me rustig. De spanning van een half jaar bezig met boek en voorstelling laat ik uit mijn lichaam stromen. Ik hoef even nergens meer schrap voor te staan. Ik mag de rest van dit jaar stil zijn in mezelf.

En dan moet ik huilen, als ik dat besef. Want dan voel ik pas echt hoe strak ik stond, hoe spannend het was, hoeveel ik dacht dat er van af hing. Nu kan ik het weer voelen: Het ís al goed.

Het is niet pas goed als . . .

Het is nu al goed, zonder die als.

En dat kan ik niet voelen zonder tranen.

Ik rijd in de auto van mijn dochter en haar telefoonhouder is stuk. De stootkussentjes zijn verdwenen en mijn telefoon wordt niet echt stevig vastgeklemd. Wat niet helpt is dat het een lange arm heeft die behoorlijk wiebelt bij elke oneffenheid in de weg. Die telefoon kan dus elke moment losglibberen uit zijn houder.

Ik voel dit in mijn lijf. Ik merk dat ik bij elke drempel onbewust al mijn spieren aanspan alsof ik daarmee de telefoon steviger vast kan klemmen.

Dus dit is hoe mijn lijf spanning vast houdt, besef ik. Hoe vaak heb ik in mijn leven al niet zo mijn spieren aangespannen zonder dat ik dat merkte? Te vaak, weet ik nu.