Blog

Er is geen regel voor

hoe lang het nog mag duren

en ook niet voor hoe vaak.

Oude pijn worstelt zich

een weg naar buiten.

Dat toestaan is groei

geen terugslag.

Ik ga weer gesprekken voeren met mijn Interne Fan.

Dat was de stem die me door alle shit heen hielp, het was de stem die me aanmoedigde om in transitie te gaan. 

Ik vond twee jaar geleden dat ik het zonder die stem zou moeten kunnen. Het was een manier van me om met mijn innerlijke wijsheid en mildheid in contact te komen en ik vond dat ik dat ook moest kunnen zonder die kunstgreep van een gesprek met een stem. I  was wrong. Ik heb de aanmoediging, goedkeuring en de liefde nodig. Ik haal die van anderen, maar ik wil het vooral ook uit mezelf kunnen halen. Ik heb geen therapeut meer die deze rol kan vervullen. Ze hielp me door co-regulatie, en ik mis dat.
Dus ik ga mezelf weer splitsen om dat te kunnen ontvangen. Niet permanent, maar wel in de gesprekken die ik met mezelf voer. Ik heb het nodig om mijn zelfzorg expliciet te maken. Het helpt me, deze manier van twee mensen zijn. De gever en de ontvanger. Juist door ze af te wisselen kan ik ze volledig zijn.

Ik moet een businessplan schrijven voor mijn buitenbeentjesproject, maar ik kan niet zakelijk schrijven, dus maak ik er eerst eentje in verhaalvorm. Dan heb ik vast een beginnetje.

Er was eens een meisje dat hoogsensitief was en zo allerlei dingen aanvoelde die door anderen ontkend werden. Wat ook niet hielp was dat iedereen dacht dat ze een jongetje was.  Deze dingen maakte haar tot een buitenbeentje. Ze deed een beetje voor spek en bonen mee. Ze zag veel, maar ze hield zich stil, want ze wilde niet weer voor gek verklaard worden.

Toen ze groter werd ontdekte ze dat ze niet het enige buitenbeentje was. Ze nam zichzelf serieuzer en ging in transitie. Daardoor voelde zich zich sterker en ze ging zich wel uitspreken.  Zo  ontmoette ze steeds meer buitenbeentjes, en ze ontdekte dat je op heel veel manieren een buitenbeentje kunt zijn.  Wat ze allemaal gemeen hebben is dat ze door hun positie een andere kijk op heel veel dingen hebben. Ze leerde dat het wél klopte wat ze aanvoelde. Ze zag ook dat de wereld die andere kijk heel hard nodig heeft.

In augustus maakte ze een twitter account. Ze genoot van de beroepen accounts zoals NL_leraar, NL_zorg, NL_wetenschap, en ze bedacht dat buitenbeentje zijn ook een beroep is. Gedeeltelijk omdat buitenbeentje zijn enorm veel energie kost doordat de wereld niet ingericht is voor ons, maar ook omdat  buitenbeentjes een eigen uniek vakmanschap ontwikkelen. Ze hebben kennis, ervaringen en vaardigheden waarvan de wereld zou moeten profiteren.

Het account werd een succes. Het wordt veel gelezen en er valt zo verschrikkelijk veel van te leren van alle verhalen. Ze besloot dat die verhalen een boek verdiende.

Tot nu toe het waargebeurde stuk. Wat nu volgt is nog(!) niet waar gebeurd.

Het maken van een boek was een enorme uitdaging, want ieder had zijn eigen drempels. Het hele project werd een oefening in inclusie: hoe houd je rekening met ieders mogelijkheden. Niet alles ging meteen goed, maar daar leerden ze van.

Doordat ze gingen samenwerken leerden ze van elkaar, en ze steunden elkaar. Ze bouwden hun eigen platform, een safe space, waarin ze ook hun twijfels en tegenslagen konden delen.  Het mooie is dat wanneer de een een dip heeft de ander een schouder kon zijn. Dat wisselde zich af, en zo werden ze elkaars steun en toeverlaat.

Ook ontdekten ze hoe enorm veel kennis ze hadden. Dat kon ook niet anders, want ze hadden ieder voor zich het wiel moeten uitvinden om zich staande te houden. Ze wisten welke informatie wél klopte. Belangrijk want er is enorm veel informatie die niet klopt, of gebaseerd is op vooroordelen. Ze bouwden een database met echte goede informatie en plekken waar je hulp kunt krijgen en waar ze je serieus nemen.

Ze hadden niet alleen veel kennis, maar ook veel ervaring en skills opgedaan. Ze besloten die niet alleen voor elkaar in te zetten maar die aan te bieden voor anderen. Naast hun eigen interne platform, kwam er een platform voor iedereen die daar gebruik van wilde maken. Niet alleen de database maar live chat mogelijkheden. Ze maakten een rooster om te zorgen dat er genoeg moderators waren om hier continuïteit in te kunnen bieden. Ze konden hierbij de ervaring gebruiken die ze hadden opgedaan toen ze elkaar ondersteunden in het maken van het boek. Daar hadden ze geleerd welke tools wel en niet werkten voor welk doel. Zo maakten ze een safe space platform voor nieuwe buitenbeentjes.

Het boek kreeg een vervolg in een serie boeken met tips en ervaringen voor in de zorg, het onderwijs, P&O, overheidsinstanties. Allemaal korte scenes waarin zichtbaar en voelbaar gemaakt werd wat buitenbeentjes tegen komen. Niet als naslagwerk maar vooral als eye opener. Zodat de mensen in hun werk sneller geneigd zijn om buitenbeentjes serieus te nemen. Het scheelt zo ontzettend veel als je als buitenbeentje bij je uitleg wat voor jou wel en niet werkt kunt verwijzen naar iets. Dat is het “nou hoor je het ook eens van een ander” effect. Die boekjes verwijzen voor meer praktische info, naar de Database die steeds groter wordt. 

Naast de boeken en het platform werd Buitenbeentjes ook een platform voor sprekers en webinars over inclusie. Met deze opdrachten konden de buitenbeentjes ook inkomen voor zichzelf genereren. En toen bleek dat inclusie niet alleen gaat over het recht om mee te mogen doen, maar dat buitenbeentjes met al hun kennis, ervaring en skills konden bieden wat bedrijven koortsachtig zochten maar nooit voor elkaar kregen. Ze leerden waarom al hun mooie management change programs op niets uitliepen. Het antwoord was even simpel als moeilijk. Buitenbeentjes kunnen je leren om écht te luisteren en te kijken. Buitenbeentjes kunnen je leren dat menselijke waarden niet zomaar een kreet is, maar dat het hard werken is. Ze weten ook hoe dat werkt.
Weet je wat misschien wel het grootste voordeel van buitenbeentjes is: ze hebben geen ego te verliezen. Dat is waarom ze zo goed luisteren. En dan valt er heel veel te winnen.

Zo werd Buitenbeentjes niet alleen een vraagbaak en steunpunt voor buitenbeentjes, maar ook voor anderen die nu begonnen in te zien welke schatten ze altijd hebben laten liggen.

Buitenbeentjes werd een stichting.
De eerste financiering kwam van de crowdfunding voor het boek. Die crowdfunding leverde veel gratis PR op, en het boek werd goed verkocht.
Doordat het een stichting werd, kon er ook aanvullende financiering komen van fondsen en subsidies.
Verder maakten de buitenbeentjes een webwinkel voor kaarten en ander merchandising.

En toen kwam de vraag naar webinars en sprekers op gang, en ook dat werd een geldstroom. 

NBuitenbeentjes werd een merk met een goede reputatie. Om trouw te blijven aan de beginselen hield het bestuur goed in de gaten we die merknaam wel en niet geëxploiteerd werd.

Door die merknaam werd Buitenbeentje een woord dat gekoppeld werd aan talent.

We leven in een samenleving die ingericht is voor het normale, de grote gemene deler, de norm. Iedereen die binnen die norm valt heeft standaard wind mee. Dan is er een grote groep die niet helemaal past, maar die zich aan kan passen, en op die manier ook profiteert van de wind mee. Dan is er de groep, en die is groter dan je denkt, die zich niet aan kán passen. Dat is de groep die altijd tegenwind heeft. Dat zijn de buitenbeentjes. Ben ik nu de groep vergeten die zich wel aan kan passen, maar weigert om zich aan te passen? Nee, voor mij zijn dat mensen die zich niet kunnen aanpassen omdat aanpassen zou betekenen dat ze zichzelf te zeer zouden verloochenen. 

Die gerichtheid op de norm houdt zichzelf in stand, want de norm wordt gemaakt door de mensen die daarvoor de macht hebben, en ze hebben die macht omdat ze wind mee hadden. De grote groep daaromheen krijgt maar één soort les: pas je aan, anders loopt het verkeerd af. Gek genoeg wordt deze les met de beste bedoelingen gegeven. Daar komt het idee vandaan dat je geen aanpassingen moet maken voor kinderen omdat ze zich anders niet leren redden in de wereld. Je zou kinderen maar verwennen als je ze geeft wat ze nodig hebben. De enige manier waarop aanpassingen mogelijk zijn, is door middel van etiketten, labels, diagnoses. Denk hierbij aan het dyslexie protocol. Anders zijn moet ook weer in een hokje met vaste protocollen en richtlijnen. Met andere woorden, zelfs het anders zijn moet in het systeem passen.

Er is op zich niks mis met het regelen van dingen volgens een grote gemene deler. Zo kun je snel en makkelijk veel dingen regelen. In het boek Slow and Fast thinking van Daniel Kahneman wordt beschreven hoe onze hersenen ook zo werken. We doen veel op de automatische piloot, dat is ons snelle systeem. We schakelen over op het langzame systeem als de automatische piloot niet meer voldoet.
En daar zit het probleem. We hebben alleen nog maar die automatische piloot. We zien niet in dat we op tijd op handbediening over moeten gaan. Als ik iets zou willen veranderen is het dat. Direct schakelen naar handbediening als de situatie daarom vraagt, en de situatie vraagt erom als de mens erom vraagt. De standaard reactie moet zijn om die vraag serieus te nemen, en niet pas als het systeem dat goedkeurt. Het systeem kan dat juist niet. Dat vraagt om maatwerk. Dat vraagt om mensen die dat maatwerk durven leveren, en dat vraagt om organisaties die dat maatwerk rugdekking geven. Niet het systeem is leading, maar de mens.

Ik geloof niet zo heel erg in een doel dat je in je leven hebt, en dat je dat moet vinden. Ik geloof dat het doel zit in wie je bent en niet in wat je daarmee doet. Wat je doet met wie je bent kan alle kanten op. En dan kies je gewoon een van die kanten. Je mag net zo vaak opgeven en switchen als je wil, het hoeft niet in een keer goed. En dan komt er iets langs dat je zo waardevol vind en dat zo bij je past dat je niet opgeeft, ook al wordt het moeilijk. Dat is voor mij niet iets dat voorbestemd is, dat is gewoon hoe het loopt, en wanneer je klaar bent om het tegen je eigen onzekerheden op te nemen. Voor mij is dat moment nu. Ik heb niet mijn bestemming gevonden, ik heb een weg gevonden die de moeite waard is, hoe moeilijk die ook wordt. En ook die weg kan nog veel kanten op.

Het doel dat ik nu kies is stem geven aan de buitenbeentjes in de wereld.
Niet alleen omdat recht hebben om gehoord te worden, maar vooral ook omdat de wereld er zoveel mooier door wordt.

Dit is de eerste in een serie blogs van mijn pad naar dat doel.

Ik schreef deze tekst op mijn verjaardag, de dag dat ik besloot door te zetten. Ik had het namelijk bijna opgegeven.
15 december 2021 sloot ik mijn therapie af. Mijn psycholoog vond dat ik het alleen kon, en daar was ik het mee eens. Ik was vol goede moed, en ik had allemaal lijntjes uitgezet naar mooie plannen, en allemaal pasten ze in mijn buitenbeentjes missie. 
10 januari 2022 was mijn 60e verjaardag, een mooie symbolische start van dat alles.
Maar intussen waren alle lijntjes doodgelopen. Ik had een oproep gedaan naar alle 30 buitenbeentjes van het twitteracount om te vragen of ze mee wilde schrijven en ik kreeg maar twee reacties. Mijn idee voor het boek kon de prullenbak in.

Ik had nergens meer een houvast, nergens meer zicht op iets dat me verder zou helpen. Ik voelde me hopeloos verloren. 

Mijn standaard coping is me terugtrekken en dat deed ik in eerste instantie ook. Ik wilde mijn twitter en mijn facebook accounts opzeggen en een simpel baantje zoeken. Mijn hele zelf-naar-beneden-halende gedachtenmolen kwam op volle gang. Ik moest niet zo’n aandacht trekken, de wereld zit niet op me te wachten, noem het maar op.

Maar ik had mijn terugval preventieplan, en daardoor wist ik dat dit alleen maar mijn reactie is op  situaties die spannend voor me zijn. Ik wist dat ik me juist niet moest terugtrekken, ik wist dat mijn gedachten onjuist waren. Het moeilijke is, dat het zo verschrikkelijk sterk is, die gedachtengang en de neiging om in een hoekje te gaan zitten. Het is een oerkracht.

Ik las over de polyvagaaltheorie. Daar wordt die oerkracht mooi uitgelegd. Het is een kracht die echt sterker is dan jezelf. Je moet echt alles uit de kast halen om daar tegenin te gaan. Daar is echt therapie voor nodig. Dus deed ik wat ik in mijn therapie leerde. Ik trok me niet terug, ik reikte uit.

Ik legde contact met een vriendin om over mijn plannen te praten en ik schreef mijn angsten van me af op twitter en facebook. Voor dat laatste waarschuwde mijn therapeut me, want ook dat kan coping zijn, maar in dit geval hielp het me. Een andere vriendin las het en reikte naar mij uit. Twee vriendinnen die me weer terug op mijn pad hielpen.

Ik plaatste nog een keer de oproep voor mijn boek, en binnen een dag had ik nu 10 mensen die mee wilden schrijven. Dus dat boek komt er. De eerste drempel ben ik over Dat moet ik goed onthouden, dat succes, want er zullen meer gevechten komen.

Niet opgeven klinkt zo mooi, maar het is een van de allermoeilijkste dingen die je kunt doen. Maar ze hebben gelijk, als het lukt, groeit je moed.

Ik leerde nog iets. Het was achteraf heel logisch dat ik nog geen reactie kreeg. Veel buitenbeentjes zijn niet voor niets buitenbeentjes. Dingen gaan niet vanzelf. Het was ook teveel gevraagd om even snel ja te zeggen tegen een project dat veel gaat kosten. Veel buitenbeentjes hebben drempels om mee te doen. dat kan variëren van triggers om hun verhaal te doen, tot moeite met typen/lezen/schrijven om diverse redenen.

Dat maakt dit project nog meer de moeite waard. Die drempels moeten geslecht worden. Het schrijven van dit boek met zijn allen is een oefening in inclusiviteit, en dat proces wil ik hier ook graag delen. Vandaar deze blogserie.

Ik wil nog iets delen over deze eerste drempel, anders vergeet ik dat weer.
Het lijkt achteraf zo klein en onbetekenend, zo’n is-dit-nu-alles dingetje. Maar ik heb niet voor niets ooit de term eenzame moed bedacht. Je eigen demonen zijn het zwaarst om te bevechten. Het bestaat uit gif dat jaren naar binnen is kunnen sijpelen, en daar zijn vernietigende werk heeft gedaan. Daar tegen vechten is het dapperste wat je kunt doen, en helemaal niemand kan ooit weten hoe zwaar dat gevecht is. Ik mag dus fucking trots zijn op mezelf dat ik over die schijnbaar is-dat-nu-alles drempel ben gestapt.

Ik ben daar waar ik heel hard zelfzorg nodig heb, zo hard, dat ik niet de puf, noch de geest heb om die zelfzorg te bieden. Ik kan niet eens bedenken hoe die zelfzorg eruit moet zien. Ik kan niet bedenken wat ik nu het hardst nodig heb. Iets lekkers? Een film? Wandelen? Een boek? Het is een beetje de vicieuze cirkel van moeten opruimen om rust te creëren, maar niet de rust hebben om te op kunnen ruimen.
Dus doe ik wat ik vroeger vaak deed. Ik vraag het aan mezelf, door op mijn blog een gesprek met mezelf aan te gaan.

Wat wil je lieverd?

Dat weet ik dus niet.

Stel dat ik wél de energie heb om iets voor je te doen, wat zou ik dan voor je kunnen doen? Ik heb namelijk het vermoeden dat je het wel weet, maar dat je het niet aan jezelf durft te vragen.

Ik wil toestemming.

Waarvoor lieverd? Je mag alles van me.

Niet van jou, van die andere stem in mij.

Je innerlijke criticus? 

Ja, die. Maar ik noem haar nu anders. Ze is mijn bij-de-lurven-pakker. Mijn schop onder de kont die ik mezelf af en toe moet geven. Ze helpt me als ik een te grote drempel voel, bijvoorbeeld door me naar buiten te sturen om te wandelen, of door me te laten opruimen, of te tekenen of te schrijven. Ze voelt niet meer als iemand die me neer haalt, dus ik wil naar haar luisteren als ze iets zegt.

Wat zegt ze nu?

Dat ik moet opruimen, en lekkere dingen moet maken voor mijn kinderen die zondag komen. Dat het huis aan kant moet, dat ik moet wandelen, liefst een heel eind, want ik kom stappen tekort.

Ze legt de lat wel hoog hè?

Maar meestal voel ik me goed als ik die dingen gedaan heb.

Als ik het goed snap, wil je je goed kunnen voelen, ook als je te moe bent om die dingen te doen. Is dat zo?

Ja, dat is de toestemming die ik vraag.

Lieverd, die moet niet van je bij-de-lurven-pakker komen. Die moet van jezelf komen. Het gaat er niet om dat je toestemming krijgt, het gaat erom dat je vindt dat je die verdient. Je kunt van alles krijgen, maar je moet het ook kunnen ontvangen. Dus, verdien je vandaag een lummeldag? Ook al is het de derde lummeldag op een rij? Gewoon omdat nu al je energie uit gaat naar jezelf aan je haren uit de put trekken. Besef je dat dat is wat je aan het doen bent? Jezelf overeind houden in alle stormen die om je heen woeden? Er zijn ook nog stormen in jezelf. Dat je therapie is afgesloten betekent dat je het alleen kunt, niet dat er niks meer te doen is. Besef je hoeveel energie dat kost, hoe knap het is dat je dat allemaal doet? Besef je hoezeer jij je lummeldag verdient? Lieverd, heel jezelf vandaag door te lummelen, je verdient het. Ik geef je die toestemming, ook dat hoef je vandaag even niet zelf te doen.
Weet je, je lurvenpakker is een schat, maar zij heeft niet het overzicht van alles wat jij te doen en te dragen hebt. Je mag af en toe nee zeggen. Ze voelt zich niet afgewezen. Heb het vertrouwen dat ze terugkomt en je helpt, en dat je dan wel de puf hebt.