Dat accepteren blijft lastig . . . met die twee c’s.
Die schreef ik ooit als reactie op alle meme’s over zelfacceptatie. Het lijkt zo logisch en zo makkelijk. Een omdenkdingetje: kijk er eens met andere ogen naar.
Maar voor mensen die zichzelf onbewust saboteren zoals ik dat deed is het niet zo makkelijk. In plaats van opluchting bezorgde het stress: nóg iets waar ik dus niet goed in ben.
In plaats van accepteren ging ik juist nog harder werken, want ik was pas goed als ik mijn fouten kon accepteren.
Na bijna 60 jaar aanmodderen en een jaar stevige therapie ben ik daar eindelijk.
Ik moest ervoor door de diepste kuil, dwars door de allergrootste angst die ik alsmaar ontweek. Mijn therapeut begeleidde me. Het is heel fijn als je dit niet alleen hoeft te doen.
En misschien waren al die andere dingen, die ik daarvoor deed en die nooit echt hielpen, wel de aanloop die ik nodig had. Zelfs de memes die ik vervloekte.
Het is weg, de angst, met het stemmetje dat ik sowieso nooit zou deugen, wat ik ook deed.
Ik deug.
Ook als ik joekels van fouten maak, onaardig doe of lomp.
Ik deug.
Mijn therapeut maakte met mij een terugval interventie plan. En daar kwamen memes in. En nu vond ik ze goed. Ze waren niet langer iets dat ik moest bereiken. Ze waren een geheugensteun voor wat ik al bereikt had.