Ze waren er gewoon altijd
de bang en de hoede.
Ze waren er gewoon.
Ze werden zo gewoon
dat ik niet meer wist dat ze er waren.
Nu kan ik ze weer voelen
hoe ze mijn adem vasthouden
de pijn in mijn borst,
hoe mijn hart zich balt
tot een klomp in mijn keel.
Nu kan ik de klomp gaan smelten.
Het doet pijn, het smelten
Dit zou ik van de daken willen zingen
dat je helemaal nooit
een aansteller bent,
dat echte aanstellers
veel professioneler zijn dan jij.
dat ze zich überhaupt niet afvragen
of ze misschien wel aanstellers zijn.
Jij hebt geen talent voor aanstellen.
Jouw pijn is echt.
Een groot deel van geholpen worden, zit in geholpen durven worden.
De kracht van de helper zit er in dat vertrouwen waard te zijn.
Soms stroomt het over
de veelheid van alles
dan is het alsof
mijn ogen te wijd open
mijn voeten te wankel
mijn huid niet dik genoeg
mijn armen ontoereikend
mijn hart nooit groot genoeg
gelukkig zijn er wel mijn tranen
Er iets op zijn plaats
een bevredigend gevoel
alsof er een palletje
in de daarvoor bestemde uitsparing valt.
Ik kan zelfs de zachte ‘klik’ nog horen.
Weten wordt voelen.
Hopen wordt vertrouwen.
Het is nooit iets
dat ik doelbewust
kan bereiken.
Het gebeurt
als ik niet te hard wil
dat het gebeurt.
Je angst lieverd
is niet een of ander
donker monster,
geen duister geheim,
geen vleermuizen in een grot
en zelfs niet eens die grot.
Het is gewoon
je adem die klem zit
je hart in je keel
de kramp in je spieren
en ja het is veel.
Ik boor mij een weg
door ingeslikt venijn
en ik besef
ik zou trotser op mij moeten zijn
Omdat ze niet snapte hoe het hoorde
bouwde ze een systeem: afkijken en onthouden.
Dit systeem ging op den duur volautomatisch werken.
“Doe jij je ding maar ik houd je wel veilig”, zei het systeem.
Maar omdat het ding wat ze deed nooit paste binnen de lijntjes
greep het systeem steeds drastischer in.
Het systeem was slim, net zo slim als zij,
en omdat het systeem geen rancune kende won het altijd.
Ze kon niet meer onvoorwaardelijk van zichzelf houden,
het systeem bestond juist uit voorwaarden.
Ze probeerde wel eens om het systeem te overtuigen
hoeveel mooier het zou zijn om te leven
in onvoorwaardelijke liefde voor zichzelf,
Het systeem was het helemaal met haar eens
en bouwde heel snel, heel stiekem, wat extra zekerheden in
want onvoorwaardelijk is veel te gevaarlijk.
Om haar te verblinden gaf het systeem haar meer ruimte.
Het liet zich stap voor stap overtuigen,
maar het koos zelf nog steeds de lijntjes waarbuiten wel gekleurd mocht worden.
Ze werd steeds meer zichzelf, dacht ze en het systeem was tevreden.
Helen is het systeem durven teleurstellen.
De veren, die te strak gespannen waren, laat ik los.
Dat is denk ik de emotie die ik voel
pijn als van bloed dat weer gaat stromen
in bevroren vingers.
En toen was het klaar.
Klaar met therapie, en dat vind je spannend, want de stemmen zeggen dat je het nu alleen moet doen, en wat nu als je jezelf overschat?
Maar weet je, ze zijn er wel die stemmen, maar ze klinken vaag en ze voelen niet meer zo dringend. Dat is een van de dingen die je leerde: niet alleen weten dat je ze niet hoeft te geloven, maar dat ook echt voelen.
Daar kun je altijd weer bij, geloof me maar, ook alsof het lijkt dat het weg is. Dit is wat ik nu voel, en het is de waarheid. Lees dit nog maar eens: dit is wat ik nu voel, en het is de waarheid.
De waarheid is dat je een prachtmens bent en dat je heel goed weet wat je nodig hebt.
De waarheid is dat het niet allemaal goed hoeft te zijn, je kunt het ook aan als het leven niet klopt.
De waarheid is dat je niet voor anderen hoeft te zorgen om er te mogen zijn. Zorg voor ze omdat het fijn is, en ga daarbij niet je grenzen over. Je mag er ook zijn als je niet nuttig of nodig bent.
De waarheid is dat het nu al goed is, en niet pas als je al die dingen gedaan hebt die je van jezelf moet.
En er is pijn, en dat mag ook, sterker nog, als je de pijn voelt, weet je dat je in contact bent met jezelf. Als de pijn er mag zijn, zul je ook niet meer reageren vanuit je pijn.