Ik heb twee soorten zelfzorg. Nou ja, het zijn er meer. Ik kan mezelf ook verwennen en zo, maar ik wil het nu hebben over deze twee.
De eerste is mijn standaardmanier sinds 2012. Mezelf leeg schrijven. In blogs, in boekjes, op twitter. Kleine observaties, gedichten, en stukken waarin ik mezelf een beetje probeer te verklaren. Het helpt, het geeft rust, het geeft zelfs nieuwe inzichten. Maar het is allemaal hoofd.
Daarom geef ik me steeds vaker over aan de tweede vorm. Zitten en voelen. Het liefst in het hoekje van mijn bank, in bijna foetus houding. Als ik mezelf open zijn er direct de tranen, ik voel het golven in mijn lijf. Soms doet mijn verdriet fysiek pijn, soms voel ik grote dankbaarheid. Er is niet zo heel veel verschil in het gevoel, beide is liefde.
En steeds vaker streel ik mij. Ik weet intussen wat fijn voelt. Mijn armen om me heen in omhelzing en dan heel zacht mijn bovenarmen voelen, ze zijn zó zacht. Of ik laat mijn handen elkaar bevoelen, hele kleine bewegingen, ik verstil als ik dit doe. Mijn bewegingen worden langzamer, zachter en tegelijk intenser. Ik voel liefde op de millimeter.
En dan ook altijd even met mijn vingers over mijn wangen. Die zijn zo heerlijk zacht sinds de hormonen. s’Avonds moet ik wel uit de buurt blijven van mijn bovenlip en kin vanwege de stoppels, onzichtbaar, maar mijn gevoel is intussen zo fijn dat ze onmiskenbaar aanwezig zijn.
Nu schiet ik weer in blogmodus. Ik bedenk al schrijvende dat ik juist die stoppels mee moet nemen in mijn ritueel. Dat is een manier om mezelf heel te maken. Ik heb nog heel veel Jacob Jan binnen te halen. Ik probeer het uit, nu terwijl ik dit schrijf. Het gaat nog niet van harte. Maar als ik iets geleerd heb van mijn transitie is het geduld. Ik kom er wel.
Dat waren mijn ‘second thoughts’. Ik schreef dit gisteravond. Vannacht kwamen mijn ’third thoughts’. Ik moet die stoppels helemaal niet meenemen. Ik haal Jacob Jan wel op een andere manier binnen. De manier waarop ik mezelf streel is namelijk een vorm van ‘stimmen’. Zelfstimelerende handelingen waar ik rustig van word, mijn ouders noemden dit tiebelen, ik doe dit met van alles, tikken met een pen, spelen met alles wat geluid maakt, wapperen met mijn handen (als niemand kijkt), mijn gladde nagels voelen. Nu ik weer alleen woon kan ik het eindelijk weer doen want ik moest mezelf altijd inhouden omdat mijn huisgenoten gek van me werden. Mezelf aaien, kan ik heel bewust doen, als vorm van zelfliefde, zoals ik hierboven beschreef, maar ik besefte vannacht dat het ook een vorm van stimmen is, een beweging waar ik rustig van word. Daarom is het zo belangrijk dat die niet verstoord wordt door het voelen van stoppels. Dat heeft niets te maken met het niet willen accepteren van mijn baard. Het is een tactiele ervaring die niet prettig is.
fourth thoughts:
Ook stimmen is zelfliefde op de millimeter.