Ik was natuurlijk een beetje een dramaqueen toen ik twitter en facebook dichtgooide. Zonder uitleg vooraf. Het voelde als een deur dichtsmijten in een ruzie.
En dat terwijl ik met niemand ruzie heb. Ik heb er de mooiste contacten. Contacten die me helpen in moeilijke tijden. Contacten waardoor ik me gezien voel. Ik kreeg zelfs stapels post toen mijn operatie niet doorging
Ik was boos op de wereld die niets gaat leren van deze crisis, maar me boos maken is ook een mooie manier om mezelf af te leiden van mijn eigen pijn.
En die voel ik nu. Voluit. Dus ik dank mijn dramaqueen, ze heeft me een soort therapie opdracht gegeven.
Afgelopen jaar was diep en donker. Vaak wilde ik niet helemaal niet meer verder.
Dit jaar was een stuk lichter. De eerste twee-en-een-halve maand ging ik best lekker. Helemaal door het nieuws van mijn geslachtsbevestigende operatie waar ik naar toe kon leven.
En nu is de pijn er weer.
Maar het voelt nu anders. Ik wordt er niet langer door overwoekerd. Een lieve vriendin zei: “het voelt alsof jij de regie houdt.”
En dat klopt. Niet de pijn heeft de regie, maar ik. Dat maakt de pijn niet minder pijn. Het maakt het wel draagbaar.
Ik heb de pijn te voelen, het is uitgestelde pijn, het is de pijn die ik jarenlang niet heb willen voelen, en die ik succesvol buiten de deur heb gehouden.
Het is mijn werk, deze dagen. Het draagt bij aan mijn veerkracht, en het maakt me milder, het vult me met compassie.
Ik was het moeilijkste hoofdstuk van mijn boek, dat over mijn huwelijk, vooruit aan het schuiven. Het moet helemaal herschreven worden, want er zit geen ziel in. Dat zie ik nu ook. En nu, nu ik dwarsdoorheen mijn pijn naar mijn oude leven kijk, en ook de pijn daarvan kan voelen, kijk ik milder terug naar die twee lieve mensen die elkaar vonden, en ook veel goeds met elkaar deelden. Ik zie nu hoe ze al hun liefde uit lieten stromen over hun kinderen, hoe ze niet bij machte waren die liefde ook voor zichzelf te voelen en hoe ze elkaar daardoor langzaam kwijt raakten.
Ik blijf nog even hier. Dit werk vraagt alles van me. Ik zal hier, als het lukt, wel elke dag van me laten horen, als een soort werkverslag.
Maar ik kom terug op dat vluchtige medium twitter. Want ik mis bijvoorbeeld dat ik niet kan laten zien hoe trots ik ben op mijn aldereerste zelfgelakte nagel. En ik mis het om dat soort ‘onbenullige’ berichten van anderen te lezen, want dat is voor mij twitter, het uitwisselen van de kleine dingen in het leven, tussen het grote. Want uiteindelijk zijn die kleine dingen het grote.
Ik kan intussen ook weer vreugde vinden in die kleine dingen. Het is ook een beetje symbolisch, die nagel. Het is de nagel die ik vrij liet voor mijn operatie. Juist die nagel lakken helpt bij het afscheid van al die mooie verwachtingen, al is dat proces nog niet helemaal rond, voel ik. Daar is ook nog verdriet te voelen.