Ik had gisteren (7 april) een hele slechte dag. En ik voelde dat die slechte dag al een tijdje sluimerde. Het is nu ook nog aan het na sidderen. Op een of andere manier blijven steeds die tranen komen.
Ik meldde me af bij twitter omdat ik steeds meer pijn kreeg bij het lezen van berichten, en steeds meer boosheid.
Een oud jeugdtrauma (wat zeg ik? levenstrauma!) speelde hevig op. Als heel klein kind voelde ik al aan dat volwassenen stomme dingen deden. De enige uitleg die ik kreeg was altijd omdat het nu eenmaal zo geregeld is. Zelfs als ze het met me eens waren dat het een beetje stom geregeld was, moest ik toch maar niet moeilijk doen. Ik moest leren me in te voegen en binnen de lijntjes mijn eigen ruimte te zoeken. Hoe ouder ik werd, hoe meewariger ik werd aangekeken als ik dingen aankaartte.
Heel heel langzaam bouwde ik een dikkere huid die me moest beschermen tegen de domheid van de wereld. Ik kocht mijn onrust af door te doen wat ik kon binnen mijn mogelijkheden. Altijd te weinig, waardoor ik weer uit mijn baan vloog op zoek naar een plek waar ik meer ruimte kreeg. Tot nu toe bleek de ruimte nooit genoeg.
Heel langzaam maakte ik mijn mislukken tot mijn eigen schuld. Een volgen de keer zou ik beter slagen, zou het me wel lukken om meer van mijn idealen te realiseren.
Vorig jaar brak ik. Ik was op van al mijn pogingen. Ik had teveel van mezelf weggegeven. Dat wilde ik nooit weer. Maar omdat mijn enige coping mechanisme was om altijd iedereen te begrijpen en om mee te bewegen, heb ik nu geen manier meer om de wereld aan te kunnen. Een tijdje probeerde ik principiële onverzettelijkheid uit, maar daar werd ik ook niet gelukkig van. Ik had zo graag de hersteltijd van mijn operatie gebruikt om heel rustig mijn eigen weg te vinden. Geholpen door de diagnose die ik dit voorjaar krijg. Een nieuwe balans.
En nu heb ik niks. Alles ligt open en is rauw. Ik zie hele mooie lieve dingen maar ik zie ook nog steeds de verschrikkelijke domheid, die nog door veel te veel mensen als gewoon of onvermijdelijk verkocht wordt. Zonder coping mechanisme komt dit heel rauw binnen, en daar triggert het oeroude pijn. En het maakt me woest! Ik voel de onmacht die ik als kind voelde. Een onmacht die zo overdonderend was, dat ik mijn leven lang mezelf klein hebt gemaakt. En nu voel ik woede daarover. Omdat het nog steeds gebeurt, overal. Het liefst zou ik, als ik niet in tranen uitbarst heel hard met dingen willen smijten, en willen vloeken en schelden. Daarom heb ik twitter uitgezet. Het is een akelige beslissing want ik mis de mensen daar. Maar het ook doet te veel pijn nu.
Ik mis heel veel lieve mensen heel erg. Maar ik lees ook te veel pijn en domheid. Ik kan niet goed meer filteren. Alles komt keihard binnen.
Wat ik het meeste mis is zijn armen die me wiegen en een stem die zegt dat alles goed komt. Dat ik mag zijn zoals ik ben. Ik krijg dat digitaal, en zelfs per post, en dat is hartverwarmend. Maar ik heb zo vreselijk hard die fysieke armen nodig. Ik streel mezelf nu, en barst dan steevast in huilen uit.
Dit is wat het is. Het is klote. Maar het is.
Lieve Emma,
Natuurlijk respecteer ik je beslissing om twitter vaarwel te zeggen. Maar laat het geen vaarwel zijn van allen op dat medium die jou wél een warm hart toedragen en die naast je staan als je je verwondert over de domheid van zovelen.
Ik hoop je een hart onder de riem te steken met te zeggen dat ik ongelooflijk groot respect voor je heb en dat ik als twittermaatje jouw berichten héél graag las. Blijf wie je bent, een vrouw met heldere inzichten, een warm hart en een mooie toekomst!
Ik wens je veel liefs en een héle goede gezondheid.
Je wordt nu al node gemist op ons aller twitter!
Lieve groeten,
Frans Super
frans.super@hotmail.com
Lieve Emma,
Wat een schrik om te lezen dat we je moeten missen op Twitter… ik vind het jammer, maar begrijp het wel. Ik vind het soms ook lastig, zoveel negativiteit. Daarom zoek ik juist de mooie mensen…
Jij bent daar een van. Jij maakt de wereld een beetje mooier.
Ik ga je daar vreselijk missen, en hoop dat je weer de kracht zult vinden om terug te keren. Niet vandaag of morgen, maar een keer. Tot dan zal ik je hier opzoeken.
En virtueel mijn armen om je heenslaan en je wiegen.
Kus, Eline (Mrs. Ghasem)
Lieve Emma,
Eerlijk, ik weet even niet wat ik zeggen moet. Zou zoveel willen zeggen. Dat zou allemaal niet de lading dekken.Maar weet dat er aan je gedacht wordt. En dat je gemist wordt.
Veel liefs en alle goede,
Aniko (Zwartoog)
Lieve Emma,
Ik dacht gisteren inderdaad wel al, waar is Emma? Wat naar voor je dat je er zo ontzettend doorheen zit. Je had je ook zo goed voorbereid op een nieuwe fase vanaf deze maand.
Hou vol lieve mooie vrouw.
Hoop dat je je snel beter gaat voelen ?
Lieve Emma,
Wat verschrikkelijk verdrietig om te lezen.
Heel veel sterkte voor je en ik hoop je ooit weer op Twitter te mogen begroeten.
Veel liefs,sterkte en kracht toegewenst. Dikke knuffel en een kus
Bedankt voor alle lieve reacties.
Ik blijf nog even hier. Ik ga wel elke dag een blog posten.
Lieve Emma,
Wat verdrietig om dit te lezen. Ik ga jouw mooie aanwezigheid zeker missen op Twitter, maar het belangrijkste is dat jij je goed gaat voelen en blijft voelen. Ik ben zo blij dat ik jou heb leren kennen. Hopelijk tot ooit. <3
Hi lieve Emma,
Heel veel sterkte gewenst in deze voor jou zo klotetijd.
Denk regelmatig ff aan je.
Take care.
Groets JRobert