Ik had gisteren (7 april) een hele slechte dag. En ik voelde dat die slechte dag al een tijdje sluimerde. Het is nu ook nog aan het na sidderen. Op een of andere manier blijven steeds die tranen komen.
Ik meldde me af bij twitter omdat ik steeds meer pijn kreeg bij het lezen van berichten, en steeds meer boosheid.
Een oud jeugdtrauma (wat zeg ik? levenstrauma!) speelde hevig op. Als heel klein kind voelde ik al aan dat volwassenen stomme dingen deden. De enige uitleg die ik kreeg was altijd omdat het nu eenmaal zo geregeld is. Zelfs als ze het met me eens waren dat het een beetje stom geregeld was, moest ik toch maar niet moeilijk doen. Ik moest leren me in te voegen en binnen de lijntjes mijn eigen ruimte te zoeken. Hoe ouder ik werd, hoe meewariger ik werd aangekeken als ik dingen aankaartte.
Heel heel langzaam bouwde ik een dikkere huid die me moest beschermen tegen de domheid van de wereld. Ik kocht mijn onrust af door te doen wat ik kon binnen mijn mogelijkheden. Altijd te weinig, waardoor ik weer uit mijn baan vloog op zoek naar een plek waar ik meer ruimte kreeg. Tot nu toe bleek de ruimte nooit genoeg.
Heel langzaam maakte ik mijn mislukken tot mijn eigen schuld. Een volgen de keer zou ik beter slagen, zou het me wel lukken om meer van mijn idealen te realiseren.
Vorig jaar brak ik. Ik was op van al mijn pogingen. Ik had teveel van mezelf weggegeven. Dat wilde ik nooit weer. Maar omdat mijn enige coping mechanisme was om altijd iedereen te begrijpen en om mee te bewegen, heb ik nu geen manier meer om de wereld aan te kunnen. Een tijdje probeerde ik principiële onverzettelijkheid uit, maar daar werd ik ook niet gelukkig van. Ik had zo graag de hersteltijd van mijn operatie gebruikt om heel rustig mijn eigen weg te vinden. Geholpen door de diagnose die ik dit voorjaar krijg. Een nieuwe balans.
En nu heb ik niks. Alles ligt open en is rauw. Ik zie hele mooie lieve dingen maar ik zie ook nog steeds de verschrikkelijke domheid, die nog door veel te veel mensen als gewoon of onvermijdelijk verkocht wordt. Zonder coping mechanisme komt dit heel rauw binnen, en daar triggert het oeroude pijn. En het maakt me woest! Ik voel de onmacht die ik als kind voelde. Een onmacht die zo overdonderend was, dat ik mijn leven lang mezelf klein hebt gemaakt. En nu voel ik woede daarover. Omdat het nog steeds gebeurt, overal. Het liefst zou ik, als ik niet in tranen uitbarst heel hard met dingen willen smijten, en willen vloeken en schelden. Daarom heb ik twitter uitgezet. Het is een akelige beslissing want ik mis de mensen daar. Maar het ook doet te veel pijn nu.
Ik mis heel veel lieve mensen heel erg. Maar ik lees ook te veel pijn en domheid. Ik kan niet goed meer filteren. Alles komt keihard binnen.
Wat ik het meeste mis is zijn armen die me wiegen en een stem die zegt dat alles goed komt. Dat ik mag zijn zoals ik ben. Ik krijg dat digitaal, en zelfs per post, en dat is hartverwarmend. Maar ik heb zo vreselijk hard die fysieke armen nodig. Ik streel mezelf nu, en barst dan steevast in huilen uit.
Dit is wat het is. Het is klote. Maar het is.