Voor iedereen die bezorgd is:
Het gaat niet goed, het komt wel weer goed. Ik sta altijd weer op.
(en mocht ik het deze keer niet in mijn eentje redden, in mei start mijn diagnose traject)
Maar op twitter, als ik woorden wil zoeken, kan ik alleen maar heel hard vloeken, of ik kan door mijn tranen niets lezen en niet zien wat ik typ.
Ik heb even geen woorden van troost of blijdschap.
Liefde is er gelukkig altijd.