Kras, spiegelend water en weer knotwilgen

Over de tekening:
Dit is een van de tekeningen waar ik met verbazing naar blijf kijken, want ik kan dit niet. 
Ik had geen zin in tekenen. Ik had gisteren een foto van gisteren uitgezocht, met een gekke lucht. Maar dat inspireerde niet. Toen bladerde ik door mijn foto archief en zocht naar foto’s die ik oversloeg omdat ik ze niet kan. Ik vond er eentje met sneeuw en deze. Ik had geen zin in sneeuw, dat doe ik wel een keer als het echt kout wordt. Het is nu te warm, en te nat.
Deze foto vond in natuurlijk mooi vanwege de knotwilgen, maar die kan ik al. Waarom de foto me nog meer trok was het gras met de plassen water en de weerspiegeling van de knotwilgen. Ik hou zo van gras in de winter. Het groen is een verademing tussen het grijs. Maar het is vooral het licht. De zon staat zo laag dat elke grasspriet afzonderlijk belicht wordt. Mijn eerste zeer knullige poging om dat weer te geven, die totaal mislukte was hier.

Ik stippelde en streepte maar het werd helemaal niks. Dat vond ik niet heel erg want ik vond de schaapjes wel leuk geworden.
Maar sindsdien laat ik het gras met rust, ik probeer niet eens om er wat van te maken. In deze tekening ging het me vooral om de lucht.

Drie dagen geleden durfde ik het nog niet. Zie hier.

Maar nu zou ik een tekening proberen die ik niet kon. Ik besloot mijn “geen zien” te bevechten met bravoure! Ik zou toch slordiger gaan tekenen? Nou dan! Wie maakt me wat. De lucht hield ik simpel, de knotwilgen had ik zo’n beetje in de vingers. Het spannende was het gras met de plas water.

Ik had met dat water in potlood gestoeid. 

Maar de structuur van gras . . . ik had geen idee hou ik dat moest doen. Ik teken vanwege het enorm afgeven van krijt van links naar rechts en van boven naar beneden. Dus ik hoede daar nog even niet aan. De bovenkant ging goed, ook het water en de weerspiegeling lukte bevredigend, en gek genoeg werd ik daar dapper van. Ik zou gedacht hebben dat ik vang zou zijn alles te verprutsen. Maar mijn “kom maar op!” houding werd er door versterkt. Ik had niet voor niets de horizon hoog getekend, aandacht voor de voorgrond! Met de zijkant van twee korte krijtjes veegde en stippelde ik zo random mogelijk. Dat is waar ik mijn handen inmiddels mee vertrouw. (Ik moest wel lang zoeken naar groen, want mijn doos is weer door de war en ik ben zo kleurenblind dat ik bang was om bruin te pakken). 
Dat lukraak stippen en strepen was een goed begin. Maar er miste iets. In het echt zie je zonbelichte  sprietjes met een felle schaduw. Dus bakte ik een donker potlood en maakte wat stippen. Dat deed ik vervolgens met wat meer keuren groen potlood. Totdat iets in me zei dat ik moest stoppen. Het effect dat ik wilde laten zien heb ik niet helemaal bereikt. Maar dat zie je alleen als je de foto er naast ziet en die laat ik expres nooit zien. De tekening staat voor zichzelf, en ik vind de structuur van het gras zoals het nu is gewoon mooi!
Waar ik niet naar toen wilde werken is nu toch gebeurd. Deze tekening vind ik zeer pleazend, en dat is prima.

 

De knusse coulissen hebben hun blad verloren.
De horizon is nu laag en eindeloos ver weg.
Het land is weids, kaal en koud
en verschrikkelijk schitteren beschenen
door het lage licht.
In haar ongenaakbaarheid
toont de winter haar genade.