Over de tekening:
Gelukkig scheen de zon gisteren. Ik maakte mijn standaardwandeling. Vanuit huis ben ik na honderd meter op de Italiaanse weg. Van daar loop ik naar de Duno vlagte, omlaag naar Heveadorp, en meteen weer omhoog richting de Westerbouwing. Dan met de trap naar beneden naar de plek waar het pontje gaat. Vanaf daar loop ik langs de weg naar het Kerkenpad. Daar, bij dat stukje weg staat deze schitterende rij knotwilgen. Ze zullen vaan terugkeren in mijn tekeningen. Ik ben helemaal weg van ze, en van de luchten daar achter. Ik had na de mist die ik tekende een vergezicht nodig. De wolken jagen zo mooi het land over, dat is wat ik wilde vastleggen en dat is een beetje gelukt.
Ik kwam een foto tegen met nog meer zon dan gisteren en die nam ik als voorbeeld. Ik blijf ze tekenen. Omdat ik van ze hou, en omdat ik nog heel erg veel luchten moet tekenen voor ik ze ook echt voel in mijn handen.
Deze gingen voor:
Kerst alleen. Ik kan dat. Met veel huilen. En deze kerst voelt dat goed. Er is veel om te voelen. Het afgelopen jaar, mijn revalidatie, maar het gaat ook om mijn hele leven tot nu toe. Ik huil mijn verleden schoon om in de lente een nieuwe start te kunnen maken. Al heb ik nog geen idee hoe dat er uit gaat zien.
Ik zorg goed voor mezelf. Ik heb een lekker ontbijtje gemaakt met min croissants met kaas en echte schocola. Ik luister het Weihnachtsoratorium, ik teken, en ik ga vandaag niet naar buiten want er is alleen maar regen.