Over de tekening:
Ik hou van mist. Het maakt alles mysterieus. Deze wandeling weet ik nog heel goed. Het was in het diepst van de winter met veel nattigheid en grijs. De mist maakte dat grijze opeens heel mooi, en het beetje groen dat er doorheen scheen leek dubbel zo vel. Dit is vanaf de stuwwal, even verderop van de Duno vlakte, uitkijkend over de uiterwaarden.
Technisch: het is heel moeilijk om effen vlakken te maken. Mijn krijt laat niet mooi overal even veel pigment los, Maar nu was ik echt stom. Ik vergat de lucht uit te vegen met het witte krijtje. Dus de tekening is niet zo mistig als ik wilde. Het groen is ween groen,el zoals ik het wilde. Deze maakte ik vorig jaar van dezelfde foto. Geen groen, wel betere mist.
Ik kwam er vandaag langs. Vlak voor de Westerbouwing als je uit Heveadorp komt, mijn favoriete wandeling. Zonder mist, zonder inzoomen, mét zon.
Mijn dochter Fenna zou het “cheazie” noemen wat ik nu ga schrijven. Daarmee bedoeld ze: afgezaagd, cliché, voor de hand liggend, banaal en een beetje gênant.
De mist geeft heel goed mijn situatie en mijn stemming weer. Ik kan niet zien wat verderop is en dus moet ik me richten op dichtbij, want daar kan ik het wel goed zien.
Ik studeerde “Wonen” . Dat was een studie vroeger, onderdeel van de studie Huishoudwetenschappen aan de uni in Wageningen. Beide studies bestaan niet meer. Mijn prof Wonen zou gezegd hebben dat het “gevoendenes fressen” was. Hij was architect en vond dat je juist alles moest gebruiken wat zich toevallig voordeed.