Over de tekening:
De Duno vlakte. Mijn plase to be. Hier was ik bijna elke dag, de eerste weken dat ik thuis was na mijn hersensinfarct. Veel van mijn wandelingen komen hier lans. Het is zo’n mooie plek. Veluwe meets Betuwe. En ook in de winter is het schitterend. Het was betoverend in de sneeuw, en het was ronduit een Breugel toen er gesleed kon worden.
Vandaag tekende ik de majestueuze ijk die helemaal wit was. Maar de magie van de tekening van vandaag zit hem niet in die Eik. (Ik moet volgende keer eerst schetsen waar de takken komen zodat dat achtergrond daar niet doorheen komt). De magie zit in de boomgroep rechts op de achtergrond. 
Die tekende ik heel slordig, eigenlijk alleen maar een paar vegen. Maar het werkt. Ik hou van het expres slordige. Ik hou van de structuur van het materiaal. Ik heb een boek met details van schilderijen, en ik blijf het fascinerend vinden hoe een paart stippen en strepen iets kunnen suggestie. Dat is waar ik naar toe wil. Ik wil stopen met het papier vol te plempen. Ik wil losser worden. Ik wil veel meer vertrouwen op het oog van de kijker die de suggestie zelf aanvult. En hier lukte dat ik vlagen.
Daar zit vast een levensles in voor een perfectionist als ik. Misschien wil ik mijn leven leven zoals ik mijn tekeningen wil tekenen. Ik voeg de daad bij het woord. Ik ga hier geen lang blog over schrijven. Deze suggestie moet genoeg zijn.