Over de tekening:
De Heelsumse beek net stroomafwaarts van de Wolfhezer heide. Een mooie wandeling, jammer van de A50 die er dwars doorheen gaat.
Deze tekende ik vorig jaar:
Ik ben mijn reken-zin kwijt. Ik weet niet goed meer wat ik wil tekenen, en het kost me meer moeite dan het plezier geeft. Ik ga stug door, want dit is ongetwijfeld een fase die er bij hoort.
Ik ben nog steeds heel moe, terwijl ik heel veel slaap. Ook dat is iets wat er bij hoort.
“Accepteren blijft lastig, met die twee c’s.” Dat grapje maakte ik al voor ik zoveel moeite had met spellen.
Ironisch genoeg schreef ik deze gisteren “nog even” voor het naar bed gaan. Omdat ik zo baalde van mijn tekening en toch nog iets wilde maken. Het is een boodschap aan mezelf, maar door hem te schrijven ga ik tegen mijn eigen advies in.
Het is een Vilanelle, een dichtvorm waarbij de eerste en laatste zin van het eerste couplet steeds terugkomen. “Do not go gentle in to that good night” van Dylan Thomas, is de mooiste die ik ken. Ik ben die uit mijn hooft aan het leren. Gedichten in mijn hoofd stampen is een van mijn bezigheden als mijn ogen te moe zijn voor iets anders. En toen wilde ik er dus zelf eentje maken.
Jij die zoveel dingen doet.
want anders voel je je zo klein.
Weet je lieverd, je bent al goed.
Ik weet wel dat het soms moet.
Om weg te blijven van je pijn.
Jij die zoveel dingen doet.
Ik weet ook, het kost moed.
Te wachten op een volgende trein.
Maar weet je lieverd, je bent al goed.
En heel die lange luie stoet.
leunt achterover, vind het wel fijn.
Jij die zoveel dingen doet.
Je gaat vaak door totdat je bloed.
In jouw perfectie zit het venijn.
Weet je lieverd, je bent al goed.
In alles zie ik jou mooie gloed.
Ik gun je soms alleen maar zijn.
Jij die zoveel dingen doet.
Weet je lieverd je bent al goed.