Ik ben zelfs bang geweest dat ik met deze wens stiekem narcistisch was. Die angst heeft me behoorlijk dwars gezeten, en ik had therapie nodig om me er zelf mee te confronteren, het te zien voor wat het was, en het los te laten.
Nu is het tijd om die wens om bijzonder te zijn maar eens onder ogen zien.
Ik weet wel waar die vandaan komt. Ik was als kind anders. Niet alleen in mijn gezin, maar in de hele wereld. Ik heb me mijn hele leven minderwaardig gevoeld door dat anders zijn. Vandaar die wens. Ik hoopte diep van binnen dat dat anders zijn zou transformeren naar iets bijzonders.
Feitelijk is dat ook gebeurt. Ik was in mijn rol als jongen natuurlijk het lelijke eentje die niet wist dat ze een meisje was. Ik ben nu eindelijk voor iedereen de vrouw die ik altijd al was.
Die wens om bijzonder te zijn, voelt nu als een soort plicht. Nu ik mezelf ben moeten al die talenten die ik verstopte natuurlijk naar buiten komen. En dat is waar ik me tekort voel schieten.
Ik teken, ik schrijf en ik vertel. Maar echt groots wil het allemaal niet worden. En dat is waar ik me mee moet leren omgaan.
Vorige week besefte ik dat er waarschijnlijk iets blijvend stuk is in mijn zeefliefde. Dat heeft rechtstreeks te maken met die angst narcist te zijn. Ik heb blijvend bevestiging nodig. Ik hang, tegen beter weten, mijn eigenwaarde op aan de dingen die ik doe en maak. Ik weet dus dat het onzin is. Ik weet dat ik goed ben zoals ik ben. Maar iets in mij kan dat niet voelen, en blijft zoeken. Dat iets eist dat ik een mooie zwaan moet zijn.
Ik denk dat het nooit meer over gaat, dat zeurende gevoel die in me. Ik denk dat het goed is om te beseffen dat het een deel van me is. Zelfliefde is ook accepteren dat je die zelf liefde niet altijd kunt voelen.
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]