De paradox:
Beslissen om geen dingen meer te beslissen.
Voornemens maken over hoe ik mijn leven in ga richten is één van mijn copingmechanismes. Dat begon ooit toen ik als puber luisterde naar de discussies op de feestjes van mijn ouders. Er waren altijd mensen bij die heel stellig dingen beweerden. Iets in mij was daar jaloers op. “Wat weten die veel!” dacht ik. Maar tegelijkertijd wantrouwde ik het. Ik besloot om nooit iemand te zijn die alles al zeker weet. Ik wilde altijd vragen kunnen stellen bij wat we zeker denken te weten. Niet het soort complottheorie vragen, maar ook niet achterover hangen in een status que.
Zo heb ik steeds opnieuw bewust keuzes gemaakt over hoe ik in het leven wilde staan. Het was voor mij een manier om met teleurstellingen en mislukkingen om te gaan. Alsof ik met een schone lij opnieuw kon beginnen. Het was zoals het gevoel om elk jaar na zomervakantie, met nieuwe agenda en met lege schriften een nieuwe kans te krijgen, zonder onvoldoendes om om te halen, zonder achter te lopen. Misschien is dat ook waarom het kopen van nieuwe kleren zo verslavend is, omdat je jezelf dan even nieuw kunt voelen.
En nu dus de beslissing om te stoppen met beslissingen, en het leven te nemen zoals het komt. Wat natuurlijk gewoon weer een beslissing is.
Wat ik deze keer achter me wil laten is mijn wens om iets groots te betekenen. Ik ga proberen te stoppen met social media. Die gaven me het gevoel dat mijn kijk op de wereld belangrijk was. Dat was ooit heel erg nodig en fijn. Voor ik met twitter en bloggen begon, deelde ik helemaal nooit wat er zich in mijn hoofd omging. Social media hebben me geholpen om mezelf te laten zien, en hebben uiteindelijk zelfs mijn transitie mogelijk gemaakt.
Maar ik vermoed dat ik er nu in blijf hangen. Vandaar mijn besluit om te stoppen, als dat lukt. Het dwingt me om compacter te worden met het delen van wat er in mijn hoofd zit. Niet elke scheet meer, maar eens wat dingen verzamelen en laten sudderen voor ik er iets mee doe. Dus ook niet elke dag bloggen, zoals ik eerst nog van plan was.
Ik hoop dat het me helpt om een boek te schrijven, en dat het me tijd geeft om te tekenen. Dat is minder vluchtig dan twitter of facebook. Ik hoop een dam te maken om zo een stuwmeer te creëren waar mijn creativiteit zich als een waterval naar beneden kan storten, in plaats van druppelend in losse berichten.
Misschien is het waanzin, en waarschijnlijk is dit weer het zoveelste plannetje dat ik maak omdat ik niet goed ben in het leven te laten komen zoals het komt. Maar ik ga het toch proberen, zie waar het toe lijdt als ik de uitlaatklep van social media dicht doe.
Ik ga wel heel veel lieve mensen missen, dus ik weet niet of ik het vol houd.