Dus Ik zat op twitter en facebook, twitter het meest. Facebook, omdat ik daar mensen volg die niet op twitter zitten. Ik gebruikte ze op dezelfde manier. Soms deel ik ook gesproken berichten op YouTube. En dat is het wel zon beetje. Al die anderen heb ik nooit echt mijn weg in kunnen vinden.
En nu ik gestopt ben, hier mijn heerste gevoelens over hoe ik er mee omging.
Twitter is voor mij een openbaring geweest. Ik kwam voor het eerst in aanraking met mensen zoals ik. Voor het eerst opende ik, en deelde ik wat er allemaal in me omging en ik was compleet verrast dat er mensen waren die dat herkenden. Ik durf te zeggen dat dit uiteindelijk, jaren later, tot mijn transitie heeft geleidt.
Twitter was mijn uitlaatklep. Ik leerde er schrijven, vond mijn eigen steil. Ik vond mijn community’s. Misschien heeft het zelfs mijn leven gered. Dus verwacht hier geen anti social media verhaal, hoe ranzig en akelig het er ook kan zijn. Ik blokte heel erg snel en veel en dat scheelde echt heel erg.
Ik heb mooie, dierbare mensen ontmoet die ik ook in real life heb gezien.
Naast creatieve uitlaatklep leerde ik ook enorm veel over privilege, racisme, en andere manieren van uitsluiting. Ook daarin vond ik mijn stem om te kunnen verwoorden hoe ik dit als trans vrouw beleefde. Dat was een soort politiek ontwaken en ook heel erg waardevol voor me.
En het was ook mijn dagelijkse klets blek. Ik ben niet zo goed in praten over koetjes en kalfjes, maar ik vind het wel heel leuk om associatieve onzingesprekken te voeren met mensen die net zulke gekke gedachtekronkels hebben als ik. Ik woon alleen, zie niet heel veel mensen en dit was een middel tegen eenzaamheid.
Maar er zaten neveneffecten aan. Het is verslavend, dus ik besteedde er elke dag tijd op. En dat betekent dat ik me elke dag moet verhouden met alles wat er op me af komt. Ik kon steeds beter beslissen dat ik me niet met alles hoef te verhouden, maar in feite is dat ook je verhouden tot iets.
Veel mensen delen dingen waar ze blij van worden en wat ze mooi vinden. Dat is een verrijking.
Maar ze delen nog vaker waar ze zich zorgen over maken, want er is op dit moment heel erg veel om je zorgen over te maken. Nu, na nog maar een baar dagen, kan ik voelen hoe zwaar al die zorgen op me gingen drukken. Ik wil niet wegkijken van de vreselijke dingen in de wereld, maar eerlijk gezegd was het bombardement van ellende op twitter me teveel.
Wat dat betreft is stoppen een hele goede beslissing.
En er is nog iets. Hoewel ik weet dat het niet oké is, ik vergelijk me met andere mensen. Op twitter zie ik eindeloos veel mensen die beter schrijven dan ik, scherper zijn in hun kritieken, mooier tekenen, veel meer dingen stoppen in hun leven, enzovoort. Vergelijken met vroeger kan ik enorm veel loslaten. Ik hoef niet te zijn zoals anderen, ik mag zijn wie ik ben. Maar toch, ik werd er dagelijks mee geconfronteerde en het sijpelde toch binnen. Ook in dat opzicht is het heel goed om even geen mensen te zien die dingen doe die ik misschien ook wel zou willen of moeten doen. Dat geeft me de rust om te vinden wat mijn plek is in de wereld.
Ik voel op deze twee gebieden de rust nu al.
Ik mis de lieve mensen die mooie dingen delen. Ik mis de kletspraat over van alles en niets. Dat geeft een grote leegte. Maar dat voelt ook al uitdaging. Het is aan mij om die leegte te vullen met iets moois.
Ik zal over een tijd hier melden hoe me dat al dan niet lukt.