De spanning rond mijn boekverkoop wakkert mijn stemmen aan.
Er speelt intussen meer, en alles trekt.
Ik doorzie steeds beter hoe mijn stemmen werken.
Ik raak in de war van de hectiek waarmee verjaardagen in een appgroep worden geregeld. De berichten buitelen over elkaar heen.
Ik mag daar niet van in paniek raken.
Ik moet me ook schuldig voelen dat ik zelf niet heel druk mee organiseer.
Bam!
Twee harde oordelen over mezelf, en dat is dan alleen nog maar het appgroepje over iets dat leuk zou moeten zijn.
Ik voel de spanning in mijn lijf, en meteen is daar het oordeel dat spanning niet goed is.
En dan bedenk ik wat een vreselijke onzin het is dat ik die spanning niet mag voelen. Ik besef dat dit de dubbele laag is die ik mezelf al heel lang aan doe. Behalve het ding dat me spanning geeft, en het gevoel dat ik faal, is de spanning zelf ook nog eens verboden. Ik moet mijn falen repareren en niemand, ook mezelf niet, laten blijken dat het spanning geeft. En ik deed dit volkomen onbewust. Ik ben er druk mee geweest, heel druk, besef ik nu.
Dit is heftig, maar ook heel goed. Ik ben aan het helen. Ik voel, ik breng mijn delen samen.
Dit is geen klaagverhaal, maar een uitleg van wat er gebeurt. Het werkt voor mijn om dat hardop te delen, zoals ik vroeger in mijn blog deed. En nu dus weer.