Jij bent Takkie, natuurlijk. (zie hier voor het verhaal over Takkie en Doni)
Wat bijzonder, een meisje! En wat ben je anders. Waar Dion duizend katten uit bomen keek, klom jij in duizend bomen tegelijk. Je verbaasde me elke keer opnieuw met je niet te stuiten onderzoeksdrang en daadkracht. Dodelijk vermoeiend maar zo ontzettend mooi. We leerden dat huisartsposten en ziekenhuisbezoek er allemaal bij hoorden.
Toen ik eindeloos achter Dion aan holde om hem nu eindelijk eens te leren fietsen zonder zijwieltjes, wilde jij ze er ook af. Ik deed het omdat ik wist dat je me anders geen rust zou geven. Ik zei dat je het wel zelf moest doen, omdat ik met Dion bezig was. Dat maakte je niets uit. Niet veel later, Dion had zijn evenwicht nog steeds niet gevonden, riep je. Ik keek om, en zag je fietsen, zonder zijwieltjes, met een stralend trots koppie.
Het volgend verhaal komt vast je keel uit, maar de lezers van het boek kennen het nog niet. Het is essentieel, misschien niet eens voor jou, want het gaat over wat ik van jou leerde.
We waren op vakantie in Oostenrijk. Ik had gepland om een dagtocht te maken naar de Bielerfelder Hütte, bovenop ‘onze’ berg, en dan met een liftje terug. Ik wist al dat Dion wel mee wilde. Hij vond dit soort avonturen mooi. Ik dacht dat jij, klein als je was (6), het ook makkelijk aan zou kunnen.
“Bedoel je dat we een hele dag moeten lopen?”, vroeg je.
“Ja!”, zei ik aanmoedigend, “Dat kun je!”
Maar je had geen zin. Een hele dag wandelen is saai. Ook al kom je daar steeds hoger mee. Je wilde liever de stijle rotswand achter het huisje beklimmen, dat was spectaculairder. Ik had met Dion een schitterende wandeling. Ik zag dat hij net zo genoot als ik. De slingerende paadjes onder de loofbomen, de bruggetjes over de beken, de donkere dennenbossen, gevolgd door de alpenweiden, die zich al aankondigden met het geluid van koeienbellen. En als beloning het terras van de Bielerfelder Hütte. Dion kreeg een ijsje en een schildje van de Hütte voor op zijn wandelstok.
Toen jij dat schildje zag barstte je in tranen uit.
“Had dan gezegd dat je een schildje kreeg! Dan was ik ook meegegaan!”
Dat we morgen allemaal met de lift op en neer zouden gaan, en dat jij dan ook een schildje mocht gaf geen troost.
“Dan heb ik het niet verdiehiend!”, snikte je.
Ik had net geleerd over intrinsieke motivatie. Ik begeleidde mensen bij het zoeken naar werk, en zag dat dit dé kracht was die ze voortstuwde ondanks alle tegenslagen. Het stond ook zo in alle zelfhulpboeken die ik las. God behoede kinderen voor ouders die aan persoonlijke ontwikkeling doen. In eerste instantie snapte ik je boosheid en verdriet niet. Maar ik wilde er ook niet omheen. En door jou snapte ik pas dat óók extrensieke motivatie een grote kracht kan zijn. Dat het misschien niet eens extrensieke motivatie is, maar een symbool om je intrinsieke motivatie op te richten.
Later ging je atletiek doen, en leerde ik een vergelijkbare les. Het mag ook wél om het winnen gaan. Wat kon jij stralend op dat podium, en terecht, want wat werkte jij er altijd hard voor.
Je was onze extraverte, sportieve meid. Je ging PMT doen, psychomotorische therapie. En nog een master in orthopedagogiek er bovenop. Over intrinsieke motivatie en wilskracht gesproken. Je weet intussen meer over persoonlijke ontwikkeling dan ik. Je geeft therapie aan mensen met een trauma. Wat heb jij je Introverte en extraverte kanten mooi geïntegreerd! En wat ben je wijs.
Als Teske klimt
en Teske valt
staat ze snel weer op
ze klimt opnieuw
en valt opnieuw
ze heeft een harde kop
zij gelooft niet dat elk gevolg
meestal een oorzaak heeft
alsof Teske de wereld steeds opnieuw beleefd
ze moet nog zo veel leren
de wereld is nog nieuw voor haar
ze is zich niet bewust van een gevaar
en als ik zeg dat mag je niet
ik waarschuw voor het laatst
ze doet het toch
en word ik boos
dan is ze heel verbaasd
zij gelooft niet in regels
dus ook niet in regelmaat
gisteren is morgen
’s morgenvroeg is ’s avonds laat
ze moet nog zo veel leren
de wereld is nog nieuw voor haar
ze is zich niet bewust van een gevaar
en daarom doet ze dingen
die ze anders niet zou doen
zij laat zich niet dwingen
niet door regels of fatsoen
verwachting en verwondering
staan op haar gezicht
ik gun het haar zo dat zij voor elk wonder zwicht
zij stoot nog heus
heel vaak haar neus
dat nemen wij voor lief
want bij alle lessen die ze krijgt
hoop ik dat zij zichzelf blijft
zo enthousiast
en misschien wat impulsief.
Het is je gelukt, jezelf blijven!