Het is nog steeds onwennig zonder twitter en fasebook. Mijn hoofd zit altijd vol gedachten en het was fijn om die er meteen uit te kunnen laten. Het was ook fijn om daar meteen reacties op de krijgen. Geen likes, maar herkenning. Dat voelde als verbinding. Nu blijft dat allemaal in mijn hoofd tollen, en dat doet ze geen goed. Ze dringen en botsen, blijven te lang hangen, worden muffig en soms zelfs zuur.
Na deze week is het zomervakantie en heb ik zes weken geen pleinwacht. Ik dwing mezelf om wat ritme in mijn leven te brengen. Zo ben ik gisteren voor de tweede keer naar het Openluchtmuseum geweest. Een fietstocht van een klein half uur, en dan wandelen en op bankjes zitten. Ze hebben goede bankjes in het Openluchtmuseum. Het was warm, er was gelukkig veel schaduw. Ik had mijn boek mee, Blauwe Maandagen van Arnon Crunberg, want dat hoort ook bij mijn ritme: elke week een boek lezen.
Het Openluchtmuseum is mooi, het is een veine plek om te zijn. Mooie bossen, een mooie tuin, mooie huizen, en wat mensen om me heen die ik van een afstand kan zien en waar ik niks mee hoef. Mooi dus, maar soms ook pijnlijk want ik krijg enorme heimwee naar alle momenten dat ik hier met mijn kinderen was. Kennelijk wil ik wél mensen waar ik wat mee hoef om me heen, mensen die me dierbaar zijn. Het doet pijn, die heimwee. Ik huil, dat is niet erg want niemand ziet me. Nu ik het opschrijf voel ik bas de ironie daarvan.
Ik hou van museumwinkels. Ik kijk verlangend naar een set gieteizeren bannen, waar je mee op een vuur kunt koken. Ook dat is nostalgie, ik kampeer al zes jaar niet meer. Maar mijn hoofd heeft een nieuw project beet. Ik wil zo’n ban om thuis stoofpotten mee te maken. Dan bedenk ik dat mijn flat van het gas af gaat en dat zo’n ban niet fijn is op electrisch. Het moet dus een slowcooker worden, daar had ik, toen ik nog op social media zat veel goede dingen over gehoord. Mijn hoofd vind dit een veine afleiding, ik kan eindeloos gaan googelen, en ik kan naar een kookwinkel, me uitvoerig laten informeren, en dan een pan kiezen die in mijn situatie de beste ban is die je kunt vinden. Dat vind mijn dwangstoornis fijn, een pan die precies goed is, waar ik gezonde gerechten mee kan maken. Ik voel me een beetje mislukt, dus een perfecte maaltijd uit een perfecte pan, is een mooie compensatie.
Het zijn allemaal pogingen om grip te krijgen in een wereld die ik niet snap, en waar ik nooit grip op zal krijgen. Ik vermoed dat ik social media ook op die manier gebruikte. En natuurlijk is hier schrijven daar ook een onderdeel van.
In dit rijtje past ook de Jeu de Boeles set die ik net bestelde, voor in dat parkje waar ik hier over schreef. Dan kan ik straks elke dag even, als een oud mannetje. Er was een tijd dat ik geen typische mannen dingen durfde te doen, als trans vrouw. Maar ik ben vrouw, ook als ik mannen dingen doe. Dus is ga als oud mannetje een balletje gooien in het park. Zo bouw ik mijn leven vol met kleine ritueeltjes. Ik heb geen zin meer om over iets groters te dromen. Teveel van die dromen zijn kapotgeslagen. Dat doet pijn. Ik ben niet meer zo bestand tegen pijn.