Ik deed een grote ontdekking. Een paradox ontrafeld.
Ik las een bericht over de toename van de Braziliaanse variant van Covid. Direct nam mijn onrust niveau toe. Onrust Niveau, dat is een nieuw begrip, ook voor mezelf. Die moet ik er in houden want het beschrijft akelig goed hoe mijn dwangstoornis werkt. Het is niet de ontdekking die ik noemde, maar het is wel een deel van de sleutel. Dus eerst moet ik dat onrust niveau uitleggen. Mijn onrust niveau zegt namelijk niet iets over mijn onrust, het zegt iets over de onrust over mijn onrust. Het is onrust tot de zoveelste macht. De onrust over mijn onrust is de gevoelde noodzaak iets aan die onrust te doen, en wel onmiddellijk. Jeuk waarbij je moet krabben. Mijn dwangstoornis is niet de jeuk, het is alle manieren waarop ik mezelf krab. Mijn krabben bestaat niet uit dwanghandelingen, maar uit dwanggedachten. Ik maak me dus niet zomaar zorgen om die Braziliaanse variant, er verschuift iets in mezelf, ik krijg de boodschap, dat er iets scheef staat en dat ik dat moet verhelpen. Dat is mijn onrust, die ik op een heel diep niveau voel. Ik kan niet meer ontspannen want er is iets niet in orde. Het zou me niet verbazen als je dit zelfs kunt meten in mijn spierspanning. Mijn lijf is in staat van alarm, en al het andere, wordt even uitgesteld. Ik kan dus ook niet gewoon even genieten van iets als afleiding, want de onrust is in alles aanwezig. Totdat ik heb gekrabt.
En nu de paradox. Ik worstel daar al heel lang mee. Het gaat over de locus van control. Het gaat over je niet druk maken over dingen waar je niks aan kunt veranderen. Ik heb daar moeite mee. Ik vind dat verraad. Ik wil me wel druk maken over dingen die niet in orde zijn. En bovendien vind ik het te makkelijk om te concluderen dat dingen niet kunnen veranderen. Tegelijkertijd snap ik ook wel dat ik goed voor mezelf moet zorgen om de kracht te hebben om iets te veranderen. Maar voor mezelf zorgen ontslaat me niet van het druk maken over dingen. Die kon er op geen enkele manier bij me in. Als ik het druk maken los liet bleef ik het verraad voelen, altijd!
En toen kwam mijn grote ontdekking. Wat nu als ik mijn ongerustheid niet loslaat, maar de ongerustheid over mijn ongerustheid wel? Wat nu als er gewoon ongerustheid is en niet ongerustheid in het kwadraat?
Zoals altijd volgt er op een grote ontdekking een hele grote “Duh!” Want deze truuk is niet nieuw. Ik had dit al eerder gedaan. Het is hoe ik mijn oorsuizen leerde accepteren. Ik kon die piep en de brom niet negeren en daar had ik last van. Ik kon het wel accepteren dat ik er last van had. Dus ook daar haalde ik het kwadraat uit de vergelijking. Ik heb niks nieuws ontdekt. Ik heb wel een nieuw toepassing gevonden, die helpt om met mijn onrust niveau om te gaan.
Of heb ik met het schrijven van dit blog gewoon zitten krabben?