Oei ik groei

Zo’n dal waar ik doorheen ga is soms ook een voorbereiding op groei.
Ik voel me sterk vandaag. Ik voel me vrouw. Ik voel me Emma. En dat is een mooi iemand die niet meer bang is om te doen waar ze in gelooft.
Bijzonder om te voelen dat ik me niet meer laat leiden door angst.
 
Uitleg van de situatie.
 
Ik voelde me niet alleen alleen en verdrietig. Ik voelde onrust. Ik wilde mijn buitenbeentjes project opstarten en al mijn plannen werden een voor een doorkruist. Ik had mooie dingen in mijn agenda die niet doorgingen en ik vroeg me af of het nog wel haalbaar was. Ik heb WIA en nog 17 maanden om te zorgen dat ik zelf een inkomen kan genereren. Een deel van dat inkomen wilde ik via sprekerschap en podia gaan binnenhalen en dat stond door Covid op losse schroeven.
“Lieverd, je moet een baan!” spookte het door mijn hoofd. Een baan zou betekenen dat ik mijn buitenbeentjes project los zou moeten laten, want ik heb geen energie voor beiden. Ik hakte de knoop door. Ik ga 100% voor buitenbeentjes. En een eventuele baan kan alleen als het daarbinnen past. Ik heb nu vertrouwen dat het goed gaat komen omdat ik helemaal achter mijn keuze sta. Ik doe wat goed is en ik doe wat bij me past, en ik neem verantwoordelijkheid voor alle stappen die daarbij horen. Dus een inkomen genereren gaat me ook lukken, al weet ik nog niet hoe. 
De onrust is weg. Ik weet wat ik te doen heb. Het wordt pittig, maar ik kan dat.