Ik ga hier schrijven over mijn eigen mijmeringen naar aanleiding van de kerkdienst.
Dat is soms maar één detail. Ik ga dus niet hier een samenvatting geven van de overdenleming, ook al zijn die heel vaak zeer de moeite waard.
Ik kan wel, kort door de bocht, de essentie van de overdenking geven: herreizing uit de dood kun je zien als hoop geven waar alle hoop verloren lijkt.
Maar waar mijn mijmering ove gaat is de bijbeltekst waarin jezus de opstand uit de dood van Lazarus gebruikt om te zorgen dat mensen hem gaan volgen. Wie mij volgt heeft het eeuwige leven.
Daar ben ik een beetje ongemakkelijk bij. Ik heb een ingebakken argwaan aan het blindelings volgen van leiders, vooral als ze expliciet zeggen dat je ze moet volgen.
Daarom zoek ik naar de onderlaag. En dan kom ik bij de verhalen waarin Jezus steevast consequent is in het kiezen voor liefde. Ook, of juist als dat politiek onhandig is. Zó consequent dat hij het blijft doen, zelfs al hij weer dat het zijn dood kost.
Dat leert mij om geen water in de wijn te doen als het gaat om de weg van de liefde te kiezen. Dat zegt mij dat ik ook moet kiezen voor liefde als het moeilijk wordt, JUIST als het mogelijk wordt. Want dat is waar het op aankomt. Durven kiezen voor liefde ook al je jezelf daarmee op het spel zet. Want wat heb je precies gewonnen als je de veilige weg bewandelt en daarmee ingaat tegen waar je voor staat? Dát lef. Dát is wat ik wil volgen. Dát is waar ik mij elke week in de kerk door laat sterken. Geen concessies als het over liefdevol gaat. En liefdevol is niet weeïg. Het betekent ook streng zijn in afkeuren wat niet liefdevol is, durven benoemend, durven afwijzen.
Dat is voor mij wandelen met God in mijn hart.