Hoe dikwijls stond ik op het punt van breken
en brak ik zonder het zelf te weten
beloften die ik ongemerkt gemaakt heb
door heel vriendelijk onduidelijk te zijn.
Ik lied dit lied horen aan mijn therapeut. Het is een lied waar ik vanaf mijn twintigste al bang voor ben omdat ik wist dat het mij beschreef en ik niet wilde dat ik zo was.
En nu nog doe ik vanuit mijn trauma anderen pijn, reageer ik te heftig op dingen die mij raken en geef anderen daar de schuld van, ben ik niet duidelijk in wat ik nodig heb en veroordeel ik anderen omdat ze het me niet geven.
Ik leer dat langzaam af, te langzaam, vindt mijn criticus, maar daar luister ik niet meer naar. Het voelt wel naar, als ik mezelf erop betrap. En dan moet ik dus even lief voor mezelf zijn.
De hele tekst.
Hoe dikwijls stond ik op het punt van breken
en brak ik zonder het zelf te weten
beloften die ik ongemerkt gemaakt heb
door heel vriendelijk onduidelijk te zijn.
Hoe dikwijls stond ik op het punt van weggaan,
maar bleef ik om niemand voor het hoofd te stoten
en heb ik mezelf stilzwijgend opgesloten
achter een plaatselijk angstvallig rookgordijn.
Wijs me waar de toetsen zitten,
dan speel ik iets voor jou
zonder erbij na te denken,
omdat ik van je houd.
Wijs me waar de toetsen zitten
en schuif de hele boel opzij,
dan kan ik eindelijk zeggen
wat ik voor je voel.
Hoe dikwijls stond ik op het punt de waarheid
of wat daarvoor doorgaat te vertellen,
maar hield ik me in, omdat ik bang was
voor de gevolgen van en wat men zeggen zou.
Hoe dikwijls stond ik op het punt te leren,
te leren leven met een gebrek aan zelfvertrouwen,
waardoor ik met iedereen rekening bleef houden
tot ik zelf niet goed meer wist wat ik nou wou.
Wijs me waar de toetsen zitten,
dan speel ik iets voor jou
zonder erbij na te denken,
omdat ik van je houd.
Wijs me waar de toetsen zitten
en schuif de hele boel opzij,
dan kan ik eindelijk zeggen
wat ik voor je voel.