Het liefst schrijf ik hier natuurlijk hoe goed ik met van alles om ga.
Maar ik ga heel vaak niet goed om met van alles.
Nu bijvoorbeeld. Ik schreef gisteren een mooi stukje over voor mezelf zorgen. Ik vind het ook knap van mij dat ik dat kan.
Maar ik heb er verschrikkelijk veel verdriet over dat ik de enige ben die dat altijd doet. Ik heb zo vreselijk veel behoefte aan iemand bij me, iemand die van me houdt, iemand die al die lieve dingen voor me doet. Dat hoeft helemaal niet altijd. Af en toe is al fijn. Maar nu is het nooit. En dat nooit drukt zwaar op me, het scheurt me uit elkaar.
Ik zit nu al de hele dag te huilen.
Het gaat straks wel weer. Dan doe ik iets liefs voor mezelf, ik leid mezelf af met een mooi boek, of door verder te gaan met mijn ik-leer-mezelf- JAVAscript project, en ik ga wandelen. Op andere dagen ben ik op school en pas ik op de kinderen van ouders met onmisbare beroepen. Dat vraagt veel energie.
En als ik dan moe thuis kom, van wandeling of van school, dan kruip ik in de hoek van de bank, en dan aai ik mezelf en spreek lieve woordjes.
Maar god wat mis ik een arm om me heen, de nabijheid, een lieve blik, een kop koffie die ik aangereikt krijg, een aai over mijn hoofd, een hand op mijn been.
En god wat doet het pijn.
En nee, dit is geen Corona verdriet (of misschien ook wel). Ik mis dit al jaren. Het viel alleen minder op omdat ik elke week wel een paar contacten had die me even opfleurden. Vandaag zou ik mijn nagels laten doen, ook altijd een moment van zelfzorg door iemand anders. Maar nu, zonder al die kleine momenten waardoor ik weer even verder kan, moet ik alles uit mezelf halen, en dat is zo verrekte zwaar.
Naschrift:
Er bekruipt me een akelig vermoeden. Ik schreef gisteren over mijn verzorgde, de ik die liefde kon ontvangen, en dat ik die pas langzaam aan leer kennen. Ik ben heel erg bang dat dat stuk in mij ook afwezig is geweest in mijn vriendschappen. Misschien is dat waarom ik nu niemand om me heen heb die dit voor mij kan doen, omdat ik nooit iemand heb toegelaten om dat te doen.