Vandaag had ik mijn laatste gesprek met mijn psycholoog van het VUMC die mijn transitie begeleidde, en ik besefte achteraf pas . . . het is klaar.
Mijn transitie is klaar. Zomaar opeens. Het begon met mijn aanmelding in januari 2017. Ik had toen nog maar weinig beeld bij wat die transitie voor me zou betekenen, laat staan dat ik me voor kon stellen dat het ooit klaar kon zijn, en hoe dat dan zou zijn.
Drieeneenhalf jaar lang heeft het voor een groot deel mijn leven beheerst, en nu daalt er een grote rust over me heen.
Maar misschien is het nauwkeuriger om te zeggen dat mijn medische traject is afgelopen, want een transitie laat zich niet zo precies afbakenen.
Mijn medische traject bestond uit:
– het psycholigische voortraject om mijn dysforie vast te stellen
– ontharen van mijn baard en genitalien
– stemtherapie
– hormoonbehandeling
– vaginaplastiek
En natuurlijk alle wachttijden tussen al die verschillende onderdelen.
En dat is nu klaar. (Nou ja, het ontharen van mijn baard gaat nog even door, dat is echt een oeverloos traject)
Mijn transitie zelf begon met de ontdekking en aanvaarding, en zal nog wel even doorlopen. Ik vermoed dat ik nog meer ga wennen aan mijn vrouw zijn en dat er een moment komt waarop mijn trans zijn niet meer zo’n grote rol speelt in mijn leven. Dan pas is mijn transitie echt afgelopen.
Maar voor nu wil ik graag een mijlpaal vieren, een mijlpaal waarvan ik pas achteraf besef dat ik hem bereikt heb. Het is klaar. Ik ben meer dan gelukkig met wie ik ben. En dat is meer dan ik ooit op heb durven hopen.