Emma Voerman, schrijver en verhalenverteller.

 

 

Wat een bijzonder dag met veel lading is dit geworden. Hij begon triest, met de poezen die niet kwamen.

Maar er was de herinnering aan gisteren, de eerste keer vertellen bij Mezrab, die zo geweldig was, dat ik er nu nog van gloei. Het schrijven aan mijn boek ging vandaag ook heel bijzonder, alsof ik vleugels voelde. Het verhaal begint zichzelf te gaan schrijven, ik had erover gehoord en nu voel ik hoe dat is. Dingen die ik verstandelijk bedacht had, krijgen nu een intuïtieve invulling.

Er was een  mail die me dwars zat. Ik moest mijn optreden van vorige week bij Oxfam-Novib factureren, maar ik had me nog altijd niet ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik had de knoop al doorgehakt, maar deze administratieve stap had ik voor me uitgeschoven, het laatste restje koudwatervrees. Ik voelde me schuldig, naar mezelf en naar de organisatie die me had ingehuurd. Vroeger zou dit een begin zijn van een gedachtengang waarmee ik mezelf naar beneden haal. Nu besloot ik dit als kans te zien om die stap wel te zetten. Het voelde als op de problemen af hollen om eroverheen te springen in plaats van er voor weghollen. Het voelde krachtig, en ik ben blij dat ik dat afsloot met een terrasje in de zon, omdat deze dag nu voor altijd als anker in me zit. Emma Voerman, schrijver, verhalenverteller, en spreker. Ik ben geboren.