Ik kon vijftig jaar mezelf niet zijn
en toen de pijn daarvan
groter werd
dan de angst voor afwijzing
groter dan
de afwijzing zelf
groter dan
venijnige haat
groter dan
gekmakende wachtlijsten
groter dan
vermalen worden in een medische mallemolen
groter dan
de vernedering om lijdend voorwerp te zijn
van zogenaamd genderkritische stukjesschrijvers
toen de pijn om mezelf niet te kunnen zijn
zo groot was
dat ik alles kon trotseren
toen kon ik eindelijk zeggen
ik ben mij
Ik ben Emma
ik ben vrouw!
weet je?
zei toen iemand
in de hoop iets liefs te zeggen
voor mij ben je vooral mens
Waar ligt de grens tussen
we zijn gelijk
en
ik hoef je pijn niet te zien
Ik wil pas anders zijn als je mijn gelijk zijn erkent
Ik kan pas gelijk zijn als je mijn anders zijn erkent.