Vandaag komt mijn eerste vlog online bij Linda TV. Al een half jaar kijk ik hier naar uit. Want ja, schoorvoetend beken ik dat ik die publiciteit heerlijk vind. Dat schoorvoetend is omdat er een stem in me is die zegt dat ik alleen maar aandacht vraag. Dat dat compensatie is. Dat ik daarvoor in therapie moet. Ik stel de stem gerust. Ik ga ook in therapie. Ik sta op de wachtlijst.
Wat rot dat juist op deze dag mijn oude angsten dat ik nergens voor deug mij even hevig overvallen. Dat ik de aandacht niet verdien. Dat ik mooi weer speel. Ik weet dat ze weer weg gaan, die gedachten, maar dat kan ik niet voelen als ik er middenin zit.
Ik schrijf dit omdat dit er ook is. Ik houd zo verschrikkelijk veel van mijn leven. Ik geniet zoveel meer nu ik ook aan de buitenkant vrouw mag zijn. Maar deze diepdonkere buien zijn er ook. Ook dit stuk van mij mag er zijn (al schreeuwt mijn hoofd van niet).
Ik hoop dat de bui op tijd over gaat, want ik wil heel erg graag genieten van de aandacht zonder de stem die zegt dat ik het niet verdien.
Aan alle lieverds die dit soort buien kennen: ik voel je. Weet dat ze weer overgaan. Zelfs nu, midden in zo’n bui weet ik dat zeker. Ik houd van jullie.
We zullen altijd kwetsbaar blijven, soms maakt ons dat lelijk, vaak maakt ons dat mooi.
Liefs
Emma
Update:
Een vriendin is onderweg, van ver. Moeilijk, want in zo’n bui verdien ik ook dat niet. Ik besluit nu dat ik dat wel verdien.
nog een update:
Ik ben zo blij dat ik haar toe liet. Ik ben weer alleen en het is goed. En ik geniet van de fantastische lieve reacties op mijn vlog.