Over de tekening.
Ik heb een heel archief foto’s die ik heb gemaakt op wandelingen. Ik kies daar de foto’s uit die ik in winters maakte, want ik wil tekenen in het jaargetijde waar ik in leef. Dat betekent nog een tijd lang grijze luchten en kale bomen.
Deze maakte ik twee dagen geleden, toen ik terug liep van mijn wandeling naar de schaatsers in Sonsbeek. Ik wilde het water dat half bevroren (als je de foto in zoomd zie je zelfs iemand op het eis staan), half open was, tekenen. Met de reflectie van die boom. Ik ben niet helemaal tevreden, maar dat kan ook niet na die treffer van gisteren, zo kunnen ze niet allemaal zijn. Het blijft zoeken naar de juiste kleur, met mijn kleurenblindheid. Ik word steeds beter in stoppen en niet verder klooien. “Dit is war het is” denk ik dan. Een beslissing die het windt van mijn perfectionist, en dat vind ik best knap van mezelf. Dat is het moment waarop ik de datum onderin zet: dit is de tekening van vandaag. Dit was mijn best. Daarom is het belangrijk dat ik elke dag teken, zodat het niet van die ene tekening af hangt. En dat geld natuurlijk voor alles in het leven.
Nu zie ik de fouten. Wat ik nog steeds doe, als zou ik intussen beter moeten weten, is dat ik de bovenkant van het water, het wit, het ijs, te lang maakt. Daardoor kijk je er teveel bovenop. Dat is in de tekening van gisteren een stuk beter. Het gekke is, dat die “fout” niets out zou maken als mijn stijl wat minder realistisch is. Dat zou ik wel willen, want dat houd ik van. Het gaat niet om het kloppende plaatje, het gaat om iets dat ik wil laten zien, en nu is dat die overgang, die botsing van ijs en water. Die heeft die ruimte juist nodig.
Voor die stijl heb ik nog wat meer lef nodig. Ik groei daar wel in, dar vertrouwen heb ik wel.
Intussen is de overgang van ijs naar natheid in het weer compleet doorgezet. Vandaag regent het de hele dag. Ik ga met mijn vier kinderen naar het theater. Dat is een aanslag op mijn energie, maar ook heel fijn. Ik zie wel of ik morgen energie heb voor een tenening.