Ik heb alleen maar woorden als uitlaatklep.

Dat uitlaatklep moet je letterlijk zien.

Nee, wacht! Niet letterlijk natuurlijk,

maar ook niet zo sleets als het nu gebruikt wordt.

Laat dat uitlaatklep maar zitten.

Het is meer het veiligheidsventiel van een snelkookpan.

En ook dat niet.

Want als die gaat sissen is de druk al hoog.

Ik heb mijn woorden nodig om vrij te dampen

als mijn water kookt, zeg maar.

Er gaat zoveel in, zoveel aan indrukken

en naast al die ingrediënten ook nog eens allemaal kruiden.

Maar die dampen ruiken heerlijk

je kunt de soep bijna proeven.

En woorden schieten daarentegen 

zo vreselijk veel tekort.

Dus wat moet ik nu

met al dat moois

en al dat verdrietigs

dat zo hevig woedt

hierbinnen?

Hoe zeg ik je

dat de meidoorn me bijna gek maakt van . . .

zie je?

daar is geen woord voor.

Hoe zeg ik je

hoe intens mijn huilen is,

een verdriet van eindeloos veel lagen diep.

Hoe zeg ik je hoe het is om deze twee tegelijkertijd te voelen.

Niet even maar voortdurend.

Is dat het leven dat ik voel?

En moet daar dan altijd zo veel van zijn?