Over de tekening:
Mijn dichter appte dat ze schaatste op een vijver in Sonsbeek. Ik was droevig en alleen, en besloot dat het goed was om er even uit te gaan. Ik wilde nog even sneeuwpret voelen voor het weg is. Dat was een goed plan. Ik genoot van het plaatje en wist meteen dat ik dat wilde tekenen. Ik liep naar de overkant naar een uitspanning. Daar was muziek en er waren vuurkorven. Ik weet dat het slecht is en dat iedereen het vind stinken, maar ik houd van de geur van vuur. Ze deelden drang uit, en ik nam een glas wijn (de eerste en enige, sinds mijn herseninfarct), en ik ging even op een stoeltje zitten genieten van de gezelligheid. Het werd drukker en ze bleven drank aanbieden, er werden ook allemaal hapjes klaargemaakt. Maar ik zag nergens hoe je die kon bestellen, er werd niks verkocht. Pas toen besefte ik dat dit een besloten feestje was. Met schaamrood op de kaken vertrok ik. Dank feestvierders, jullie hebben mijn allenigheid even verdreven.
Thuis heb ik lang gepiekerd hoe ik dat eis met die sneeuw en die vegen van schaatsen vast kon leggen met pastelkrijt. Ik heb net zo lang uitgeprobeerd tot het lukte, en vanmorgen ging het nog beter dan verwacht. Ik ben echt verbaasd over het effect.
Hier begon het, op mijn blog. Nou ja, mijn JacobJanVoerman blog. En voor dat blog (die blog?) was Twitter wel de basis.
Ik ben weg op Twitter, dit wordt mijn thuisbasis, want ik heb het toch nodig om mijn gedachten ergens op te schrijven. Dat maakt het rustiger in mijn hoofd. Naast tekenen heb ik dat nodig.
Ik weet nog niet wat ik met Mastodon en Facebook doe. Die laatste is natuurlijk ook gewoon eigendom van een boef.
Ik ben een beetje in rouw. Ik laat veel achter op Twitter en het voelt nu kaal en onherbergzaam. Maar dat is ook een beetje wat winter is. Ik ga een nieuwe fase in. Als je wat loslaat is er ruimte voor iets nieuws. We gaan het zien.