In 1999 dacht ik er voor het eerst over om voor mezelf te beginnen. Ik besprak dit met mijn baas en ik mocht van hem naar de startersbeurs van de Kamer Van Koophandel. Daar luisterde ik naar de lezing van Marinus Knoope over de creatiespiraal. Die kwam diep binnen. Vanaf dát moment zou ik op zoek zijn naar de wens in mij die groot genoeg zou zijn om hem te realiseren.
Ik heb er twintig jaar lang aan lopen trekken.
Maar dat zie ik nu pas. Ik dacht destijds dat het allemaal heel diep vanuit mijn binnenste kwam. Wat er diep in mijn binnenste zat was de wens om gezien te worden. Ik vertaalde dat als werken aan een wereld waar iedereen gezien wordt. Een streven zo nobel dat het twintig jaar heeft geduurd voordat ik besefte dat ik dat gewoon eerst voor mezelf mocht gaan regelen.
Ik heb vorig jaar losgelaten. Ik had met mijn transitie al zo vreselijk veel losgelaten, maar er bleek vorig jaar ook nog heel veel te zitten. Ik ben door diepdonkere kuilen gegaan, ik heb gezworven op kale, mistige vlaktes zonder horizon, ik mijn uitputting gevoeld.
En nu is het tijd om die ene les van de creatiespiraal te leren, de les die ik al twintig jaar snapte, maar nu pas voel. Ontvangen – waarderen – ontspannen.
Elke mooie theorie is waar, maar we kunnen vanuit waar we op dat moment staan, alleen ons eigen perspectief op die waarheid zien.
Want god, wat blijkt dat moeilijk. Ontvangen – waarderen – ontspannen.
Ik ben aan het graven naar het grenzeloze vertrouwen dat ik als kind had, dwars door de rijstebrijberg van al mijn vermijdingstechnieken heen.
Gisteren kreeg ik een brief van de Vereniging van Eigenaren met het plan om als flat los te komen van het gas, een investering wat inhoudt dat mijn maandlasten met 250 euro per maand omhoog gaan. Dat betekent voor mij dat ik de hypotheek niet meer kan opbrengen. Lager dan ik nu betaal, bestaat niet, op de woningmarkt. Paniek! Want bij alles wat ik had losgelaten had ik eindelijk een thuisbasis, mijn flatje. Ik wilde van hieruit ontspannen, mezelf de tijd gunnen, wandelen door mijn mooie bossen en uiterwaarden. Nu moet er dus binnen een jaar voldoende geld op de plank komen.
De paniek is intussen weer weg. Ik ben weer terug bij mijn vertrouwen. Echt vertrouwen jeukt vreselijk aan de stem in mij die al mijn hele leven voor me zorgt en vecht. Ik laat het jeuken en ik ga niet krabben.