Ik had mijn hele leven lang een hele diepe interne overtuiging dat ik alleen getolereerd werd als ik mezelf onzichtbaar maakte. Laat staan dat ik me welkom voelde. (Dat ik me op sommige plekken en bij sommige mensen welkom kon voelen zegt heel erg veel over die plekken en die mensen). Ik heb de afgelopen jaren hard gewerkt aan zichtbaar worden en er mogen zijn. Mijn transitie is daar een gevolg van en ook een boost in mijn volgende stappen. Ik voelde steeds meer eigenliefde. Maar het was heel hard werken. En steeds was daar op de achtergrond een hele geniepige, snijdende “je verdient het niet”. Hoe groter mijn geluk, hoe feller deze in me sneed. Toen ik stopte met alle compensatie technieken, die me gerust moesten stellen dat ik er best mocht zijn, volgende er diepe depressieve periodes. Gisteren heb ik met behulp van iemand die interne overtuiging ongeldig verklaard. Hoe, dat doet er niet toe, er zijn vele manieren. Wat er toe doet is dat ik er klaar voor was. En het werkt. Die onzichtbare wurggreep is verdwenen. Wat ik vroeger tegen wil en dank met erg veel energie voor elkaar kreeg is nu een gegeven. Ik voel me licht en dankbaar. Ik ben er. Helemaal. Eindelijk.