Ik heb een half jaar ergens naar toe gewerkt, helemaal alleen. En dan in één keer moet het er staan. Doodeng.
Het is gelukt, en wat er nu gebeurt is dat ik er duizend kwartjes vallen.
Over hoe het mooier kan, wat ik nog kan leren.
Zelfs over de inhoud krijg ik nieuwe inzichten.
De vorige keer dat het gebeurde, viel ik in een gat. Vond ik het waardeloos wat ik gedaan had, en durfde ik nooit meer.
Nooit duurde acht jaar.
Nu is het anders. Nu kan ik zien hoe goed het was, wat ik neer zette, en hoe knap dat ik dit al presteerde in wat eigenlijk alleen maar de eerste try out was.
Nu zie ik al deze inzichten als manieren waarop ik kan groeien.
Nu hoef ik niet in een keer meer te knallen.
Ik mag van mezelf kleine stappen zetten, naar die grote zalen die ik wil vullen.
En als ik onderweg iets mooiers tegen kom dan die grote zalen is dat ook goed.
