In elk verhaal zit drama. Anders is er niets aan, natuurlijk. Daarom verwacht mijn hoofd bij alle aardige personages dat ze iets vreselijks gaan doen en dat elke idylle ruw verstoord gaat worden. En natuurlijk komt het dan allemaal goed, maar liefst pas vlak voor het einde.
Maar steeds vaker merk ik, dat ik minder drama fijner vind. Dat ik gewoon blij ben als een goeierik ook echt een goeierik blijft, met niet al te veel schaduwkanten. Ik ben blij als de mensen die ik elkaar zeer gun, geen grote ruzies krijgen.
Dat viel me laatst al op toen ik ‘Paterson’ keek, een film waarin niets gebeurt. En nu lees ik Little Women, en ben erg blij met Laurie die nooit teleurstelt, en Jo die wel heerlijk buiten de lijntjes kleurt maar nooit echte rampen over zich heen roept. Sowieso kabbelt het boek een beetje voort, en ik vind het heerlijk.
Van mijn dochter leerde ik dat er zelfs een term voor is “slice of life”. Het is haar favoriete Animé genre, en ik snap dat. Zij heeft met haar zware burn-out al genoeg drama gehad. En ook ik hoef niet zoveel drama meer, in mijn boeken en films niet, maar ik gun ook mezelf een leven waar ik een plakje af kan snijden, en nog een, zonder dat die twee dag en nacht verschillen.