Het is 22 november 2012 en ik rijd terug van een bezoek aan Britt, mijn nagelspecialiste. Ik rijd op de A50 over de Rijn. Een bijzondere plek. Twee keer eerder kreeg ik op deze plek kippenvel, en twee keer eerder speelde precies op dat moment Sentinel van Mike Oldfield. Sentinel betekent poortwachter, en twee keer reed ik door een poort naar wat me te wachten stond.
De eerste keer ontdekte ik dat ik ook op mannen viel, en de tweede keer was ik op weg naar mijn eerste gesprek voor mijn transitie.
Nu reed ik een derde keer op die plek, zonder muziek, en ik besefte: ik ben de poorten door. Ik rijdt hier als Emma, en ik ben vlak bij huis. Wat ik de eerste twee keer nog niet wist is dat ik vlak bij de brug zou gaan wonen, en dat ik daar regelmatig onderdoor of overheen zou wandelen en fietsen. De poort is nu mijn thuis geworden. Ik ben thuis gekomen als Emma, en dit jaar heb ik in therapie ook afgerekend met mijn “ik ben niet goed genoeg”.
Ik ben Emma, klaar voor de wereld.