Lieverd, ik moet het met je hebben over privileges. De titel van je boek is “onder de radar”, en je schrijft over hoe eenzaam dat is geweest. Je gebruikt daar zelfs een mooie beeldspraak bij: “Als je nooit valt, krijg je ook nooit hulp bij het opstaan.”
Maar dan wil ik je even wijzen op je privileges. Je bent wit. Je bent hoogopgeleid, je beide ouders studeerden, en ze hadden genoeg geld om jou te onderhouden, zelfs tot na je studietijd. Besef je, dat als je deze dingen niet had, dat je ook geen hulp had gekregen bij het opstaan als je wél gevallen was?
Als je van kleur was geweest, was de kans groot geweest dat je wél gevallen was. Jouw tactiek om onzichtbaar te blijven was gedoemd geweest om te mislukken. Hoe hard je het ook geprobeerd had. Je was gevallen, en er was een hele grote kans geweest dat niemand je geholpen had met opstaan. Je had dat helemaal alleen moeten doen. Sterker nog, het zou je moeilijker gemaakt zijn, omdat er altijd mensen zijn die graag over mensen heen lopen die al op de grond liggen. Als het je gelukt was, was je er sterker uitgekomen. Maar mensen die het nooit gelukt is, schrijven er geen boeken over.
En je had het privilege van de man. Je wilde het niet, je had er last van, maar laat me zien hoe het jou beschermd heeft.
Ik las net even mee met je blog uit 2012, waarin jij je ruzies over het huishouden beschrijft. Jij was ook zo’n man die geen idee had, wat er in het huishouden allemaal kwam kijken. Niet eens zozeer de klussen, maar wel ál het geregel. De clubjes, de briefjes van school, en duizend andere dingen die je nu nog steeds niet weet, maar die Sacha allemaal wel opving. Jij denkt nog steeds dat het pakken van de vakantie alleen maar om kleren en boeken ging.
Ik weet het. Jij had een fulltime baan, en Sacha had geen baan. Jullie wilden dat graag 50/50 maar dat is nooit gelukt. Maar wees eerlijk. Ook als het wel was gelukt, beiden partttime, dan nóg was Sacha degene geweest die alles had moeten regelen.
En nu komen we bij jouw hoofd. Het hoofd dat volslagen ongeschikt is om een huishouden te voeren. Of dat nu hoogsensitivviteit is, of ADHD, of toch jouw vermoeden van ASS. Be honest darling, you would have fucked up. Big time.
Zoals je ook uiteindelijk altijd struikelde op de administratie en de regeltjes op je werk. Dat was nooit de hoofdzaak, maar het maakte alles wel duizend keer zwaarder. Het zit niet in jou om gestructureerd te werken. Jij bent chaos. Je hebt het zelfs als argument in ruzies gebruikt, dat jij op je werk óók gek wordt van alles wat geregeld moet.
En laat me een scenario schetsen.
Jouw grote wens. Je bent cis-vrouw. Je hebt je kinderen gedragen. En stel dat jij thuis was gebleven. Dan had jij ál die verantwoordelijkheden, én alle klussen op je schouders gekregen. Je zou doorgezakt zijn. Je zou wél gevallen zijn. Misschien zou je uiteindelijk wél hulp gehad hebben. Misschien had je de diagnose ASS gehad, en kreeg je een coach/begeleider om je te helpen de chaos in het huishouden op te ruimen.
Vóórdat je zegt dat dat misschien beter was geweest, even dit. Je bent steeds ‘mislukt’ in je werk (zo voelde dat voor jou). Dat deed pijn, en je voelde schaamte. Maar je kon uiteindelijk je werkt achter je laten en ergens anders opnieuw beginnen. Maar een gezin kun je niet achter je laten. Het zou ook het laatste zijn geweest dat je zou willen. Ik ken je, je zou zeer diep gegaan zijn. De schaamte over je werk voelde zwaar. Kun je ook voelen, hoe zwaar het zou zijn als jij het gevoel had gehad om als moeder te falen? En dan heb ik het nog niet eens over de tijd waarin je geploeterd zou hebben, voor je uiteindelijk om zou vallen. Je bent niet goed in omvallen, het zou lang geduurd hebben.
Ja, je voelt het, ik voel je tranen.
Heel misschien was jouw ‘tweede keuze’ als vader nog zo gek niet. En dat je dan nu pas aan het vallen bent, en leert opstaan, dat is misschien niet zo’n hele hoge prijs.