Ze zijn in mineur, mijn blogposts. En dat is hoe het nu is. De vreugde komt wel weer terug, maar dit zijn de dagen van ontgoocheling.
Ze zijn zwaar.
Ik vroeg me vanmorgen af, wat zou ik willen doen, als het niet om iets gaat dat ik straks aan anderen kan laten zien?
Ik schrok, want ik heb werkelijk geen idee.
Al vanaf de kleuterschool wil ik alleen maar iets moois maken dat thuis op de openstaande klep van mijn moeders kastje kan staan. Voor iedereen om met bewondering naar te kijken.
Zelfs wandelen en genieten van de natuur doet pijn, omdat ik het niet kan schilderen. En altijd wil ik het in woorden vangen, en slechts heel af en toe lukt dat een beetje.
Ik vermoed dat er niemand zo slecht is in het in het nu zijn dan ik. Mijn nu’s voelen zo vreselijk leeg, dat ik ze op wil vullen met mooie straksen.
Nou ja, ik kan het wel, in het nu zijn, dat zijn dan mijn huilbuien, met gelukkig af en toe een glimp dankbaarheid.