Over de tekening:
Met deze ben ik wel weer blij. De foto maakte ik zondag toen het zo mooi weer was. Dit is vanaf de Kerk terug richting Westerbouwing over het Kerkepad. Ik wilde die platgeslagen bosjes planten tekenen(daar is een ander woord voor wat ik met geen mogelijkheid kan vinden nu). Ze zijn ondanks hun neergeslagenheid zo mooi bleek groen dat ze bijna wit zijn. Klanzend in de zon. Ik heb steeds wat meer wit toegevoegd, en schaduw, nadat ik al klaar was. Ik ben nog steeds te voorzichtig. Bij deze tekening leerde ik meer te durven.
Wat ik ook had willen veranderen is de richting waarin ze neerhangen. Dat is nu naar rechts, maar dat in de richting van het veld gemoeten, schuin omhoog.
Ik vind hem leuk. Ik kan dus ook fouten maken zonder mijn lol in een tekening te verliezen.
Ik ontkom niet aan een vergelijking. Ik voelde me gisteravond platgeslagen, maar ik weet nu dat ik ook dan mooi ben. Het was somber weer vanmorgen. Ik sliep lang uit en begon laat met de tekening. De zon kwam achter de wolken vandaan en ik werd steeds blijer met wat ik onder mijn handen vandaan zag komen. Ik was er zo mee bezig dat ik de tijd vergat, ik moest me haasten naar pleinwacht. Inmiddels was het gewoon zonnig!
Er is een meisje dat me elke dag even een snelle, en soms war langere omhelzing geeft. Ik vind het dierbaar. Ze gaf me een cadeautje voor mijn verjaardag. Zo veel liefde, ik werd er nóg blijer van.
Zoals zo vaak merk ik dat ik opgetild wordt als ik eerst mezelf optil. Dan zie ik opeens overal de signalen van liefde. Het is er, maar ik moet mezelf optillen om het te kunnen zien.
