“The greatest trick the devil ever pulled was to convince the world he didn’t exist.”
Uit de film “The usual suspects”
Dat is hoe mijn hoofd werkt.
Dat is hoe ik mijn vrouw zijn voor mezelf verstopte.
En nu ontdek ik een nieuwe laag.
Ik heb me mijn hele leven aan van alles aangepast, en ik had niet door dat ik mij mijn hele leven aan van alles aanpastte.
De transitie van "wat hoort" naar "wat blij maakt" is een van de meer vervullende dingen die je kan doen. Dat wens ik jullie allemaal toe in 2020.
— Anne (@AnneArdon) December 25, 2019
Ik las deze tweet, en ik dacht automatisch: “Ha! ik trek me al jaren niks aan van wat hoort!”
En dat is precies hoe ik mezelf wijs maakte dat ik me niet aan pas.
Het klopt. Ik deed nooit mee met wat tegen mijn principes in ging. Mijn aanpassen bestond vooral uit mezelf onzichtbaar maken.
En heel langzamerhand ontmoette ik mensen die wel bij me pasten, en liet ik steeds meer van mezelf zien.
Maar ik was nooit mezelf. Ik had gewoon mensen op gezocht die ik bewonderde, en die overeenkwamen met waar ik in geloofde. Heel veel van mezelf mocht er nu zijn. Maar nog steeds was er de gatekeeper die goed in de gaten hield wat wel en wat niet kon.
Dat mechanisme zit zo stevig op zijn plaats dat ik deze laatste maanden schrik van mezelf.
Het klinkt zo vreselijk banaal
— @emmaspreekt (@emmaspreekt) December 25, 2019
als een Nederlandse songtekst
over jezelf niet of nooit geweest zijn.
Maar wat nu als het gewoon
veel te waar is?
Wat nu als ik alleen maar
verwachtingen van anderen leefde?
Ik weet niet wie ik ben.
Ik heb dat nooit geweten.
Ik wist alleen twee dingen:
- zorgt wat ik doe dat ik verstoten word uit een groep waar ik graag bij hoor
- druist het niet al te veel in tegen wat ik geloof
Maar nooit was de overweging: “Past dit echt bij mij?”
Want er was geen mij.
Ik mag in 2020 mijn mij gaan vinden. En ik vind dat doodeng,