Ik bracht mijn fiets naar de fietsenmaker en liep terug in de miezer. Het is troosteloos weer, koud, donker, en de lente is nog ver weg.
En toch.
Ik zag deze week “Soal” de Disney vilm van de maker van “Inside Out”. Een aanrader, ik heb gehuild. De boodschap ik niet nieuw, maar wel belangrijk, en het was een goede reminder. De zin van het leven is niet zo zeer “dat wat je hier te doen hebt”, als wel het leven van het leven zelf.
Ik werd ontroerd door de scène waarin een ziel de besloot dat leven op aarde niet de moeite waard was, ontdekte hoe gaaf het leven kan zijn. “Geniet van de kleine dingen” is een cliché geworden, en dat maakt dat ik soms vergeet hoe waar dat is.
Dus daar liep ik, in de duizeling rain, en ik besefte hoe bijzonder het was om die druppels op mijn hoofd te voelen, de wind in mijn gezicht, die ene vogel horen, die al doet of het lente is. Ik voelde mijn benen, het contact met de aarde, het zacht afzetten bij elke stap en beseffen dat ik zo de wereld bewandel, want dit kleine stukje wereld is even de hele wereld.
In de lente was ik helemaal lyrisch geweest, en ik ga dat ook absoluut worden als die komt, maar nu op deze druilerige dag voelde ik zacht dankbaarheid dat ik leef.
PS “drisseling rain” komt uit “Isis: van Bob Dylan. Ik heb eindeloos veel flarden teksten, van liedjes, gedichten, films, boeken in mijn hoofd die als filmmuziek mijn beleving omlijsten.