Vandaag vierde ik mijn verjaardag met mijn kinderen. Ik had mij gewenst om met ze naar Singer te gaan, mijn favoriete museum waar ik niet meer kom sinds ik geen auto mee heb.
Ik had een beetje pech want we zaten net tussen twee exposities. Maar toen ik de nieuwe vleugel zag waar veel meer ruimte was voor hun eigen collectie was dat gauw vergeten.
Ik genoot van oude bekenden en zag mooi nieuw werk.
Dit is het soort schilderijen waar ik een speciaal zwak voor heb. Van natuurgetrouw landschap tekenen naar expressionisme en modernisme, en dan vlak voor het helemaal abstract wordt. Daar, in dat gebied, wil ik zelf graag tekenen. Veel meer vrijheid nemen net de werkelijkheid en tekenen wat ik voel bij dat mooie landschap rond mijn woonplaats.
Ik wil mijn eigen stijl zoeken maar ik ga waarschijnlijk eerst afkijken en nadoen. Ik beslis nu dat dat mag. Een deel van mij vond natuurlijk van niet. Dat is hetzelfde deel dat het vreselijk vindt dat er vandaag geen tekening is. Het is mijn beetje rigide strenge ik. Ze luikt nog vaak en ik doe dan heel hard mijn best op niet te grappen. Dat lukt steeds beter.
Het schilderij hierboven is van Jan Sluijter van hem kreeg ik de catalogus als extra cadeau van mijn kinderen. Ik ben daar dus nu eindeloos in aan het kijken.
De expositie die ik mistte was die over vrouwen in de kunst, de expo die nu opgebouwd werd is over Kees van Dongen.