Gisteren schreef ik over mijn dwang hoofd. (En deze al eerder, al wist ik toen nog niet dat het dwang was) Vandaag verder. Jullie zitten daar gewoon even aan vast vrees ik want ik ontdekte dat schrijven over mijn hoofd een onderdeel is van die dwang.
Dwang is het aanwezig zijn van een obsessieve gedachte (jeuk), en de compulsies zijn wat je doet om dat weg te krijgen (krabben). Het is ingewikkelder maar dan moet je “Vals alarm” lezen waar dat goed wordt uitgelegd.
Mijn dwang bestond uit de angst afgewezen te worden. Mijn compulsies bestonden uit een eindeloos ragfijn netwerk van inschatten van situaties en daar juist op reageren. Dat juist reageren bestond vooral uit kiezen welke stukken van mezelf ik wel en niet kon laten zien. Een rol spelen kon ik niet, heel hard pleasen en zo goed mogelijk dingen van mezelf verstoppen wel. Totdat ik het niet meer uit hield, de boel knalde en ik moest repareren, dubbel hard pleasen dus, heel hard zorgen dat het voor iedereen goed was.
Die angst is weg. Mijn dwang is niet meer gekoppeld aan de angst er niet te mogen zijn. En dat scheelt alles. Maar mijn dwang is niet weg. Dwang is niet alleen angst, dwang kan ook voortkomen uit onrust. Ik leerde een mooi begrip, dat het precies omschrijft: Just Not Right Feeling. JNRF. Die dwang is nog aanwezig, Dat is wat ik gisteren beschreef. Geen van die gedachten waren angstig, er hing niks meer van af. Maar ze zijn er wel, en ik krab. Dit soort stukken schrijven is een van de manieren waarop ik krab. Ik wil het analyseren, helder hebben, en dan wil ik het ook erg graag uitleggen. Er schuilt een mansplainer in mij, ben ik bang. Dat is één van mijn valkuilen op twitter.
Als ik “Vals alarm” lees, ben ik ook trots op mezelf. Want ik kan het best goed laten, dat krabben. Ik schrijf honderden reacties NIET op twitter. Ik laat heel veel gaan, niet alleen op twitter. Ik moet wel. Er is zo verschrikkelijk veel scheef in mijn hoofd, zo veel dat Just Not Right voelt, ik moet wel. Ik zou anders helemaal niets anders meer doen dan krabben. Ik besef nu dat dat best knap van mezelf is, want wat ik nu doe is die onrust in mijn hoofd verdragen, en dat is precies wat een therapeut leer aan mensen met dwang. (Ook dat is te kort door de bocht. Lees “Vals alarm” van Menno Oosterhoff). Mijn krabben zit mijn functioneren niet al te zeer in de weg. Het is wel heel druk in mijn hoofd. Maar daar pluk ik ook de vruchten van.
Ik vraag me wel af hoe ik in godsnaam ooit nog geld ga verdienen met dit hoofd. Want daarvoor zal ik concessies moeten doen die erg veel meer onrust gaan brengen. Daar ligt nog werk. Ik hoop een goed therapeut te vinden om daar nog winst te halen. Liever had ik een basis inkomen. Dan kon ik op de school waar ik nu inval en pleinwacht loop heel erg veel nuttig werk doen, waar ze nu eenvoudig geen geld voor hebben. Ik kon al die dingen dan langzaam inpassen, zodat ik niet al te veel concessies hoef te doen, dat werkt nu erg goed.