En dat is gek, want voorbereiden is ook niks voor mij.
Toen ik mijn theater maakte, samen met een regisseur vond ik het vreselijk om alle tekst uit te schrijven en uit mijn hoofd te leren. Ook bij lezingen werk ik het liefst uit de losse pols.
Paradox?
Ik bereid wél alles voor, maar ik doe dat nooit op papier. Ik doe het in mijn hoofd. In mijn hoofd ben ik voortdurend bezig de wereld te ordenen op mijn manier. Ik gooi als het ware een digitale lasso om alles waarvan ik vind dat het bij elkaar hoort. Ik heb zo overal onzichtbare lijntjes mee, waaraan ik voortdurend even trek om te voelen of alles nog op zijn plaats is.
Er is erg veel ruimte in mijn hoofd en ik gebruik het maximaal, ik vermoed dat ik mezelf daarmee overbelast. Maar ik weet niet of en hoe ik dit ‘managen van mijn wereld’ los moet laten. Zonder deze indeling is de wereld één grote chaos van indrukken voor me, die me overvalt. Heel erg mooi hoor, dat “in het nu leven” en zo, maar dat houd ik niet vol.
Verdriet en geluk
Zijn in mij getrouwd
Het een nooit zonder het ander
En altijd tranen
Eindeloos veel tranen
Het voelen zo hevig
Stromen, schokken
door mijn lichaam
Zo mooi
Zo ongelofelijk intens
Als dit leven is
En zo voelt het
God, zo voelt het
Hoe houd ik dat dan vol?
Ik heb dus houvast nodig, mijn eigen orde. Ik vermoed dat dit bloggen één van de manieren is waarop ik dat doe.
Nog een paar dingetjes.
– gedichten schrijven over wat ik allemaal voel als ik voel (als er iets verwarrend is, is het om zo veel te voelen)
– steeds bijhouden voor hoeveel dagen koffie en melk ik heb (kan niet zonder mijn cappuchino’s)
– coronacijfers dagelijks bijschrijven in mijn excel bestand, terwijl het me helemaal niets doet qua geruststelling, het is meer het ‘compleet willen hebben’
– Mijn fitbit controleren op stappen en slaap
– weten welke boeken in tegelijk aan het lezen ben en ze allemaal voldoende aandacht geven
– eetschema maken, alweer: niet op papier maar in mijn hoofd, en dat nu gekoppeld aan de dag dat ik boodschappen moet doen (en uitrekenen hoe lang ik dat nog kan uitstellen). Ik heb trouwens een heel beperkte menukeuze, tot mijn schaamte ben ik een hele saaie eter.
– bijhouden hoe laat en hoe lang ik wandel, naast het aantal stappen, zodat ik weet welk traject hoeveel tijd kost en hoeveel stappen oplevert. Vandaag getimed: Doorwerth>Arnhem op de fiets: 25 min. Arnhem>Doorwerth op de fiets: 40 min. Westenwind, kracht 3. (maar het zit hem vooral in mijn berg die ik op moet)
– En vast nog veel meer waar ik me amper bewust van ben (oh, ja! Buienradar fan. Ik weet welke dagen in de week mooi zijn, ik weet welke uren van de dag de meeste zon hebben, elke week, elke dag.)
– Vroeger: verslinden van alle zelfhulp boeken en boeken over communicatie. Ze hadden het allemaal over het zelfde en ik vond het geweldig om de patronen in de levenslessen te zien. Ik heb zelfs even gedacht dat ik het leven snapte. Later heb ik een vlogserie gemaakt als satire, omdat ik wel erg veel hetzelfde tegenkwam met nieuwe sausjes.
Het enige in dit lijstje dat opgeschreven wordt is de informatie waar ik niks aan heb, die corona grafiekjes. Alles wat er werkelijk toe doet staat in mijn hoofd. Zoals eindeloos veel dichtregels, zinnen uit boeken en quotes uit films en series. Mijn orde is nuttig voor mij, anderen kunnen er vaak niks mee.
Confronterend om te zien hoeveel ik bijhoud in mijn hoofd, permanent, van waken tot slapen, het stopt nooit.
Binnen deze orde kan ik improviseren. Ik heb mijn lezingen bijvoorbeeld in mijn hoofd, in hoofdstukken. Daar kan ik uit kiezen. Ik maak hooguit een lijstje met een volgorde.
Ik kan wel voorbereiden, maar dan alleen binnen mijn eigen orde. Ik word heel onrustig als ik rekening moet houden met de orde van een ander.
Soms is er een match. Ik ben nu bijvoorbeeld heel erg blij met mijn schrijfcoach Ingrid Bilardie. Ik vertrouw blind op haar, en ze stelt me nooit teleur. Soms moet ik hoofdstukken helemaal omgooien. In vertrouwen laat ik het oude los, en ga opnieuw bouwen met haar adviezen. Wat helpt is dat ik snap wat ze bedoelt. Ik kan het voor me zien, hoe het anders moet. Wat ook helpt is dat zij snapt hoe mijn hoofd werkt.
Ik heb altijd wel een paar dagen nodig voordat ik daadwerkelijk begin met de herschrijf. Het moet rijpen in mijn hoofd.
Ik daal steeds meer in mijn lichaam, maar ik blijf grote waardering houden van dat hoofd van mij, waar zo vreselijk veel in gebeurt. Ik wil dat hoofd ontlasten, maar ik wil het nooit kwijt.
Ik sta voor mijn een-na-laatste herschrijf blok. Nog zo’n 20.000 woorden. Morgen (17 mei, ik schrijf de blogs altijd de avond voor publicatie) gaan mijn toetsen rammelen. Het wordt mooi!