In februari had ik al het vermoeden dat mijn operatie uitgesteld zou worden, maar ik bleef hopen. Ik wilde niet al bij voorbaat rekening houden met het ergste. Aan het begin van de Lockdown, die samenviel met mijn operatie die inderdaad niet doorging vermoedde ik al dat het nog wel twee jaar zou kunnen duren. En ook toen waren er mensen die dachten dat het niet zo’n vaart zou lopen.
En nu heb ik een nieuw voorgevoel. Die operatie gaat er helemaal niet meer komen. Zelfs als de reguliere zorg langzaam opgeschaald gaat worden wordt mijn vaginaplastiek bestempeld als cosmetisch. En áls het dan eindelijk weer allemaal draait willen ze mij niet meer als patiënt. Ik ben met mijn 58 jaar (and counting) een risicogroep. En mocht dat virus ooit helemaal weg zijn is er in de zorg zoveel bezuinigd dat het niet meer onder de basiszorg valt.
Somber? Donker?
Ik hoop vreselijk dat ik ongelijk heb. Maar ik ben me nu wel aan het af vragen wat het voor mij betekent. Ik heb altijd gezegd dat die operatie mij niet tot vrouw maakt. Maar ik heb er wel vreselijk naar uitgekeken. Een moment om heel te worden. Een moment om mijn lichaam te voelen zoals het moet zijn. En heel misschien ooit een mogelijkheid om seks te beleven zoals het goed voelt.
Kan ik zonder dat?
Ja is een te makkelijk antwoord. Ik doe het al mijn hele leven zonder. En ik overleef het wel. Maar de afgelopen drie jaar heeft wel steeds dat moment mij voor ogen gestaan. Ik kon het verlangen ernaar uitstellen, heel erg lang uitstellen zelfs.
Maar dit voelt anders. Dit voelt alsof ik mezelf diep mag bevragen op wie ik ben als die vagina er nooit gaat komen. Het was in mijn hoofd al een stuk van mezelf geworden.
Ga alsjeblieft niet zeggen dat ik geen voorschot moet gaan nemen op dingen die nog lang niet zeker zijn. Als ik niet nu al deze mogelijkheid onder ogen zie weet ik niet of ik het moment overleef dat ik te horen krijg dat het niet door kan gaan.
Ik ben al een tijdje bezig met mezelf overeind te houden. Deze mag er nu bij.
En natuurlijk wordt het antwoord uiteindelijk ja. Het komt goed met mij, zelfs als de operatie nooit door gaat. Maar ik weet intussen dat een antwoord dat ik in mijn hoofd al weet, ook nog gevoeld moet worden. En dat betekent dwars door de pijn heen.
En dan, dit gezegd hebbende. Dit stukje als voorproef alvast een klein beetje doorleefd te hebben, omdat ik dit niet rauw op mijn dak wil, dan ga ik bij deze uit van het hoopvolle. Ik ga er van uit dat die vagina van mij er komt, against all odds. Dat is hoe ik in het leven wil staan, in tegen- én voorspoed.