Op meerdere manieren komt de dood mijn leven in. Ik ga hier niet delen hoe. Dat is privé. Maar ik kan hier wel delen over wat het met me doet.
Naast intense verdriet is en hoop en vooral veel liefde. Die twee worden voor mij steeds meer uitwisselbaar.
Mijn hoop is niet langer gericht op een specifieke uitkomst. Mijn hoop is dat, wat de uitkomst er is, ik kan kiezen om liefdevol om te gaan met wat er is. En dat ik mensen ontmoet die dat ook doen.
Mijn hoop is dat daden van liefde er altijd zullen zijn.
Maar ook die bescheidenere doelen heb ik los gelaten. Ik begin te voelen dat het niet gaat om doen, maar om zijn.
En vanuit dat zijn doe ik natuurlijk weer dingen, maar voor nu voelt het beter om die dingen niet vooraf te plannen, maar om te laten gebeuren. Doen wat op dat moment helpend is.
En ik kan het niet laten om daarover te schrijven. Maar dan niet meer als boekproject, maar gewoon hier. Af en toen. Als een soort dagboek. Want ik heb wel de behoefte vast te leggen wat deze nieuwe fase in mijn leven met me doet. Dat voelt bijna weer als project, maar zo werkt mijn hoofd nu eenmaal.