Dag lieve mensen van onze flat.
Een soort kerstboodschap. Want misschien zijn wij het wel die met elkaar de wereld wat mooier maken. Ik denk dat de verbondenheid met de wereld en met andere mensen vlak bij onze eigen deur begint.
Elkaar groeten.
Dingen die we niet meer gebruiken weggeven via het bankje (fijn die oplossing die ik zag: een briefje erbij dat het diezelfde dag nog wordt opgeruimd), ik haal daar vaak iets leuks weg.
Iemand ons statiegeld gunnen (op de tweede verdieping tegenover de lift als je geen zin hebt om ermee te sjouwen: hij werkt hard voor dat statiegeld).
Ondanks ons gemopper over de herrie elkaar die klussen in huis gunnen, en hopen dat het mooi wordt (ik ben altijd ook nieuwsgierig hoe het wordt).
Een praatje maken (ik ben zelf nog steeds het verlegen kind van vroeger, dus dank aan iedereen die daar doorheen prikt en even met me praat.)
Iemand die ruim twee weken lang mijn katten verzorgde toen ik in het revalidatiecentrum zat.
En er gebeuren vast heel veel lieve dingen waar ik geen weet van heb.
We zijn een mini maatschappij, wij zijn aan het samenleven. Zolang wij dat kunnen is er hoop. Ik ga mijn best doen om wat socialer te zijn. Schroom niet om me te vragen iets te doen. Ik ben heel onhandig, maar wie weet wat ik kan betekenen. En met Nieuwjaar heb ik Kniepertjes, kom gerust een paar halen.
Ik was in de kerk voor de vergadering over de kozijnen. Ik dacht: liever dan verhalen over kozijnen zou ik verhalen van jullie allemaal horen om jullie beter te leren kennen.
Over mij: Ik leer tekenen en wil heel graag een prentenboek uitgeven. Ooit. Het verhaal heb ik al. Verder ben ik vijf dagen Pleinwacht op de school: de Dorendal. Dat is het, door mijn herseninfarct vorig jaar ben ik afgekeurd.
Misschien zijn wij het die de wereld mooier maken. Dat is mijn Kerstwens dit jaar, in een wereld waar zoveel verschrikkelijke dingen gebeuren.
Heb een fijne kerst (of gewoon fijne dagen als je het niet viert) en straks een mooi nieuw jaar.
Liefs
Emma Voerman nr 56