#dwang #perfectionisme
Vandaag twee uitgevers van mijn lijst mailen.
Ik ben niet langer bang voor afwijzing. Ik heb nog wel de perfectie om deze kans goed te benutten en niet te verknallen. Dat blokkeert, want hoe leg ik mijn boek goed uit?
Ik leer alles in kleine stapjes te doen
Zondag bezig geweest met lijst in Excel zetten met mailadressen en de hele riedel aan eisen per uitgever. Ik kreeg hulp. Maar toen ik die lijst klaar had was ik doodmoe.
Gisteren pleinwacht, geen ruimte voor iets anders, al is die maar van 10.00 tot 13.00
Nu verder. Hoe dichter ik bij het echte versturen kom, hoe moeilijker het wordt, alsof ik alle moeilijkheid samendruk, als een cylinder in een afgesloten buis waardoor de luchtdruk hem tegenhoudt, zo groeit de weerstand.
Mini stapjes.
laptop openen is stap 1, heftig want mijn scherm begeeft het bijna en ik ben elke keer bang dat het zwart blijft.
Gelukt.
Excel sheet openen.
Bij de twee uitgevers de datum van vandaag invullen. Mail openen met de tips voor de begeleidende brief.
En nu dus even pauze.
Het is een kunst.
Om die mini stapjes serieus te nemen. Om echt te voelen dat je een stap gezet hebt. Want mijn perfectionisme vind dit niks natuurlijk: “Psah! Een datum ingevuld! Nou, applaus hoor!”