Ik word mijn bewuster van de stemmen in mijn hoofd. Fijnmaziger, subtieler. De klassieke stemmen kende ik al. De perfectionist bijvoorbeeld. Dat bleek mijn klopgeest te zijn, niet perfect, maar wel kloppend. Hoe beter ik op ze let hoe genuanceerder ze worden. Nu volg ik ook de gesprekken zelf. Vroeger kreeg ik alleen de notulen. Daar stonden alleen de conclusies in en mijn marching orders.
Nu volg ik de overwegingen en argumentaties. Ik zie hoe ze alles op een weegschaal leggen. En dan kom ik tot een schokkende ontdekking.
Mijn positieve stemmen doen gewoon mee met het systeem van die weegschaal!
Dat betekent dat alles waar ik trots op ben, gewoon gebruikt wordt als onderhandelingsmateriaal. Het is compensatie voor alles wat niet goed is. En mijn stemmen die de aandacht vestigen op alles wat niet goed is zijn in de meerderheid, want angst.
Dus alles waar ik trots op ben verdwijnt in het moeras van angst. Het is niet meer dan een tijdelijke pauze, even lucht happen voor ik weer kopje onder ga.
Dat klinkt hard. En dat is het dus ook. Dit is wat ik doe met mezelf. Dit is wat al die jaren angst met me doen. Dat beseffen is een begin om het te helen.