Het waren heftige weken. Mijn diagnose, een operatie aan mijn nek, een operatie aan mijn hak (glassplinter is er gisteren uitgehaald), een mislukt voorzitterschap, een gebroken pols op het schoolplein. Ik ben er allemaal wonderbaarlijk rustig onder gebleven. Maar het kostte kruim, veel kruim. Vannacht lang wakker gelegen van een hoofd dat op hol sloeg.
Ik voel me oké, moe, maar oké. Maar ik weet dat het op zo’n dag om kan slaan. Dat ik lelijke dingen over mezelf ga denken. Dat al die vrolijkheid van de afgelopen dagen alleen maar opgefokte nepperij is. Dat is wat mijn hoofd het liefste doet, als ik overprikkeld ben. Iets met een een hypothalamus en stresshormonen. Als dat systeem echt lekker zijn gang gaat is de connectie met mijn compassievolle ik ook weg.
Daarom heb ik voor vandaag iets klaargelegd op de tafel.
Ik red mij vandaag wel.
